Τον τελευταίο καιρό σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης έχουν κρεμαστεί πανό, ενώ πραγματοποιούνται παρεμβάσεις κολλιούνται αφίσες και μοιράζονται κείμενα σχετικά με την απεργία πείνας της Εύης Στατήρη. Επίσης έχουν πραγματοποιηθεί παρεμβάσεις ενημέρωσης για την υπόθεση στη φοιτητική λέσχη και στο φεστιβάλ greenwave.

Το κείμενο που μοιράζεται:


Στις 2 Μαρτίου του 2015, με αφορμή την αποκάλυψη σχεδίου απόδρασης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και την σύλληψη της αναρχικής Αγγελικής Σπυροπούλου, συλλαμβάνονται η μητέρα των μελών της ΣΠΦ, Χ. και Γ. Τσάκαλου, Αθηνά Τσάκαλου και η σύντροφος του δεύτερου, Εύη Στατήρη. Τις επόμενες μέρες, προφυλακίζονται με την κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση και της υπόθαλψης εγκληματία, με μοναδικό στοιχείο τις προσωπικές τους σχέσεις με μέλη της ΣΠΦ. Με αυτή την εξέλιξη των γεγονότων, τα μέλη της ΣΠΦ καθώς και η Α. Σπυροπούλου ξεκινούν απεργία πείνας απαιτώντας την άμεση αποφυλάκιση των δύο. Έπειτα από 31 ημέρες απεργίας πείνας και τη σοβαρή επιδείνωση της υγείας ορισμένων απεργών, το υπουργείο δικαιοσύνης αποφασίζει τελικώς την αποφυλάκιση της Αθηνάς Τσάκαλου επιβάλλοντάς της εξοντωτικούς περιοριστικούς όρους, όπως η απαγόρευση εξόδου από το νησί της Σαλαμίνας, ενώ προχωρά και στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου που δείχνει πως μετέπειτα θα αφεθεί ελεύθερη και η Εύη Στατήρη, με αποτέλεσμα τον τερματισμό της απεργίας πείνας. Τα φαινόμενα όμως απατούν καθώς μέσα στους επόμενους μήνες, και παρά τα νομοσχέδια, οι αιτήσεις αποφυλάκισης απορρίπτονται από τον αρμόδιο ανακριτή η μία μετά την άλλη. Στις 3 Σεπτέμβρη, το δικαστικό συμβούλιο που συγκλήθηκε για την εξέταση της παράταση ή μη της προφυλάκισης της Ε. Στατήρη, αποφάνθηκε αρνητικά, για ακόμα μια φορά, οδηγώντας την ίδια στην επιλογή της απεργίας πείνας από τις 14/9.
Οι κυρίαρχοι, στην προσπάθειά τους να απαλλαγούν από τον εσωτερικό τους εχθρό, δείχνουν για ακόμη μια φορά τα δόντια τους απέναντι σε όσους επιλέγουν να εξεγερθούν ενάντια στο κεφάλαιο και την κρατική μηχανή. Η ποινικοποίηση φιλικών, συγγενικών και συντροφικών σχέσεων από πλευράς του κράτους αποτελεί μία παγιωμένη πλέον τακτική (από το παράδειγμα των συλλήψεων και φυλακίσεων στην υπόθεση της 17Ν το 2002 σε αυτό της σύλληψης και προφυλάκισης συγγενών και συντρόφων αγωνιστών στην υπόθεση του ΕΑ, και τέλος με το παράδειγμα της υπόθεσης της ΣΠΦ όπου το σύνολο ανθρώπων που μπήκαν στο στόχαστρο της καταστολής, από την πρώτη στιγμή τον Σεπτέμβρη του 2009 επεκτείνεται διαρκώς, για να οδηγηθούμε στην πρόσφατη αυτή υπόθεση της Ε. Στατήρη και Α. Τσάκαλου)
Πέρα από την προφανή εκδικητική της υπόσταση, αυτή η τακτική, έχει διττό στόχο: αφενός, την εξόντωση τόσο σε υλικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο και την απομόνωση των εκάστοτε αγωνιστών και αφετέρου τον εκφοβισμό όσων αποφασίζουν να σταθούν απέναντί του.
Η δημοκρατία δείχνει για ακόμα μια φορά το σκληρό της πρόσωπο απέναντι σε όσους μάχονται εναντίον της είτε μέσα είτε έξω από τα κάγκελα. Έτσι, η κατασταλτική στρατηγική του κράτους θέτει διαρκώς στο στόχαστρο αγώνες όπως αυτόν των κατοίκων και άλλων αγωνιζόμενων ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές (με πιο πρόσφατη κίνηση αυτή των μαζικών συλλήψεων μετά την πορεία της 23ης Αυγούστου και την απόφαση απέλασης των αναρχικών Errol και Andrea). Ταυτόχρονα, ο κατασταλτικός σχεδιασμός υλοποιείται από κάθε είδους μηχανισμό του κράτους που μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο να συμβάλει σε αυτόν, όπως με την εκδικητική απόφαση απόρριψης της αίτησης για εκπαιδευτική άδεια του αναρχικού Ν. Ρωμανού από την δικαιοσύνη, με την επίθεση σε διαδηλώσεις από τα ΜΑΤ και τις αποφάσεις για επιστρατεύσεις απεργών από κάθε λογής υπουργείο.
Απέναντι στην καταστολή και την εκδικητικότητα του κράτους, απέναντι σε κάθε προσπάθεια περαιτέρω επέλασης του καπιταλισμού πάνω στις ζωές μας, δεν αφήνουμε τίποτα αναπάντητο, υψώνοντας αναχώματα αντίστασης. Δεν εφησυχαζόμαστε, όμως, καθώς ο πόλεμος ανάμεσα σε εξουσιαστές και σε όσους αγωνίζονται εναντίον τους, θα συνεχίσει να μαίνεται μέχρι την οριστική καταστροφή κράτους, κεφαλαίου και κάθε εξουσιαστικής σχέσης.