Την τελευταία εβδομάδα στην Θεσσαλονίκη έγιναν παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης σχετικά με την εξαγγελία της ίδρυσης φυλακών υψίστης ασφαλείας,  στην Τούμπα, στο Χαριλάου, στην Όλγας, στη Δελφών, στις 40 εκκλησιές,  σχεδόν σε όλο το κέντρο της πόλης, στη Σταυρούπολη, στη Ξηροκρήνη, στους Αμπελόκηπους. Μοιράστηκαν 1000 κείμενα, πετάχτηκαν 8000 τρικάκια και  κολλήθηκαν αφίσες  και μια 30αρα στράτσα από συντρόφους και συντρόφισσες της συνέλευσης.

Στις παρεμβάσεις πετάχτηκαν τρικάκια και κολλήθηκαν στράτσα και για την απεργία πείνας των κρατουμένων στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού.

Ακολουθούν το κείμενο που μοιράστηκε, η αφίσα, τα τρικάκια και μερικά από τα στράτσα.

Τα τελευταία χρόνια η δημιουργία όλο και περισσότερων εστιών αντίστασης είχε ως άμεση συνέπεια την όξυνση της κρατικής καταστολής που ήρθε παράλληλα με το ξέσπασμα της ”οικονομικής κρίσης”. Πάνε τώρα κοντά δύο μήνες που οι κρατικοί μηχανισμοί έχουν εντείνει ακόμη περισσότερο το παιχνίδι της καταστολής. Αυτό περιλαμβάνει από νομοσχέδια για τη δημιουργία ειδικών πτερύγων μέσα σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και νέα μέτρα σε σχέση με το κόψιμο των αδειών, μέχρι τις δεκάδες εισβολές σε σπίτια αναρχικών και του ευρύτερου φιλικού και συντροφικού τους περιβάλλοντος, καθώς και την απόπειρα θεσμοθέτησης της μόνιμης φυλάκισης συντρόφων που δεν αποκηρύσσουν τις ιδέες τους.  Αφορμή για τις κινήσεις αυτές στάθηκε η απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού σε μια προσπάθεια του κράτους να καθησυχάσει όσους έφαγαν την προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ για το φόβο που θα έπρεπε να νιώθουν από την απόδρασή του και να αποδείξει στους πιστούς της νομιμότητας ότι παράγει έργο, έργο που είναι αμείλικτο απέναντι σε «εγκληματίες».

Ξέρουμε καλά όμως ότι οι κατά καιρούς αφορμές που χρησιμοποιούν για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους είναι προσχηματικές κι αυτό γιατί το δόγμα της ύψιστης ασφάλειας εδώ και χρόνια βασιλεύει μέσα στις πόλεις μας, στις ζωές και στον τρόπο σκέψης μας. Έτσι η ελεγχόμενη κυκλοφορία δρόμων και πεζοδρομίων, η εξαναγκαστική εργασία, η κατηγοριοποίηση σε υγιείς και αρρώστους ανάλογα με το τι επιτάσσει η επιστήμη, η κατανάλωση καπιταλιστικών προϊόντων, η υποταγή σε ένα πρόγραμμα στερεοτυπικό προκειμένου να είμαστε χρήσιμοι και παραγωγικοί, ο καθολικός έλεγχος των κινήσεων και των σχέσεών μας μέσα από κάμερες, από παρακολουθήσεις, από εξακριβώσεις από σώματα ασφαλείας είναι μερικά σημάδια για το πως μπορεί να χτιστεί μια φυλακή υψίστης ασφαλείας.

Όλα αυτά φανερώνουν τη συνεχή οχύρωση του κράτους απέναντι σε όσους αγωνίζονται για την καταστροφή του. Και όσο οξύνεται ο αγώνας (αποδράσεις, απεργίες πείνας, εξεγέρσεις κλπ) θα εντείνει και το κράτος από τη μεριά του τον πόλεμο που διεξάγει από πάντα.

Η φυλακή αποτελεί κομμάτι της καθημερινής μας ζωής, και καθρέφτη όλων αυτών των μηχανισμών στους οποίους έχουμε ενταχθεί κατά καιρούς (το σχολείο, τον στρατό, την εκκλησία). Τα τείχη που υψώνονται γύρω μας δεν δένουν μόνο με σκυρόδεμα, καθώς πολλές φορές χρειάζονται τις εντολές των εξουσιαστών για να στεριώσουν: έτσι οι υποχρεώσεις που μας επιβάλλουν απέναντι στο κράτος, τα νομοσχέδια, ο φόβος της οικονομικής κρίσης και η συνεχής αναζήτηση τρόπων κάλυψης των βιοτικών αναγκών τα κάνουν ακόμη πιο στέρεα. Τα τείχη ψηλώνουν αναμεταξύ μας, για να μεγεθύνουν κάθε δυσκολία και να την αναγάγουν σε ατομική υπόθεση. Τα τείχη όμως μεγαλώνουν όσο τα αφήνουμε ανέγγιχτα και εμείς οι ίδιοι, όσο αφήνουμε την εξατομίκευση να κυριεύσει τις ζωές μας και την αλληλεγγύη μεταξύ μας να αντικαθίσταται από σχέσεις ανταγωνιστικές. Όταν λειτουργούμε μέσα  από σχέσεις κερδοφορίας και αφήνουμε αντιπροσώπους να καθορίζουν το πως θα δράσουμε..

Η ύψιστη ασφάλεια της κοινωνίας-φυλακής που ευαγγελίζονται για να παρασημοφορήσουν τον εγωισμό τους βασιλεύει εδώ και χρόνια μέσα στα ψυχιατρεία, στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων, στους μποτιλιαρισμένους δρόμους των μεγαλουπόλεων, στις θυρίδες των τραπεζών τους, στις ουρές των συσσιτίων, φυλακίζεται μέσα σε εξαντλητικά οχτάωρα, στους πνιγμούς μεταναστών, στα χημικά και στο ξύλο στις διαδηλώσεις.

Χτίζουν φυλακές υψίστης ασφαλείας….

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ύπαρξη της φυλακής γίνεται απαραίτητο αλλά και αναπόσπαστο κομμάτι στην ροή της καπιταλιστικής μηχανής, πόσο μάλλον όταν αυτή ονομάζεται και “υψίστης ασφαλείας”. Με έναν τέτοιο όρο, οι κρατικοί λειτουργοί έχουν φροντίσει να εισάγουν μια διαφοροποίηση εντός των φυλακών, δημιουργώντας αυτήν στην οποία κατά κύριο λόγο μεταφέρονται οι “εξαιρετικά επικίνδυνοι”, οι “κακοποιοί”, οι “τρομοκράτες” και γενικά όσοι αποτελούν “άμεσο κίνδυνο”. Η δημιουργία ειδικών κελιών μέσα σε φυλακές υψίστης ασφαλείας είναι ουσιαστικά ένα καθεστώς απομόνωσης, ειδικά διαμορφωμένο τόσο για τους επαναστάτες που αιχμαλωτίστηκαν, όσο και για κρατούμενους που αγωνίζονται μέσα στη φυλακή. Και έτσι, όχι μόνο θεσμοθετείται το ποιος είναι επικίνδυνος, όχι μόνο φωτογραφίζονται στο πρόσωπο ενός τα χίλια «δεινά» που εν δυνάμει  μπορεί να πράξει, αλλά απομονώνεται διπλά και από τους υπόλοιπους κρατούμενους με στόχο να κάμψει το ηθικό τους, να αποφευχθούν ξανά ενδεχόμενα απόδρασης αλλά και άλλων δυναμικών κινήσεων. Μια φυλακή μέσα στην φυλακή λοιπόν, όπου επιχειρείται να χωρέσει όσους δεν συμμορφώνονται στους νόμους της. Μια φυλακή μέσα στην φυλακή για να επιπλήξει όσους ξεφεύγουν, για να κάνει φανερό πως σωφρονισμός θα πει τιμωρία και εκδικητικότητα.

Η ύψιστη ασφάλεια που προωθείται για να μπορέσει να υψώσει τα τείχη της οφείλει να διασπείρει το φόβο. Το φόβο που επιδιώκεται να εσωτερικευθεί από το κοινωνικό σύνολο και να γίνει έτσι κομμάτι των καθημερινών κινήσεών του. Αλλά και το φόβο που στοχεύει κατασταλτικά στην δράση όσων αγωνίζονται, αλλά και ανασταλτικά σε όσους θα το επιχειρήσουν στο μέλλον. Αυτός ο (διπρόσωπος) φόβος αποτελεί μονάχα ένα σημείο στην κατασταλτική σκακιέρα του κράτους, που στην προκειμένη χρησιμοποιείται για να επιβεβαιώσει την ομαλή λειτουργία των θεσμών της δημοκρατίας.

Πιστός σύμμαχος στην υψηλή ασφάλεια είναι και ο απόλυτος έλεγχος. Έτσι στις συγκεκριμένες φυλακές έχει την τιμητική του -άμεσος και έμμεσος: στρατιωτικές μονάδες, ΕΚΑΜ, ειδικοί φρουροί, ελικόπτερα, κάμερες, (ηλεκτρικά) συρματοπλέγματα, πλέγματα που κλείνουν τον ουρανό, ελεγχόμενος προαυλισμός.

Ο έλεγχος λοιπόν αποτελεί κύριο συστατικό για την επιρροή στην συμπεριφορά των κρατουμένων. Η έλλειψη ιδιωτικότητας, η συνεχής παρουσία ενός “ρουφιάνου-ματιού” που δεν αφήνει χρόνο για να σκεφτείς ελεύθερα, σ’ αναγκάζει να υπολογίζεις πώς θα κουνήσεις το χέρι σου, πως θα περπατήσεις, τί θα πεις και με ποιόν, για να μην ενοχοποιηθείς, για να μην γίνουν αντιληπτές πτυχές του εαυτού σου από τον εχθρό, για να μην σε ρουφήξει το τσιμέντο.

Και παράλληλα με αυτά κύριος παράγοντας “διαφοροποίησης” από τις υπόλοιπες φυλακές αποτελεί η απόπειρα απομόνωσης: πολιτικής, αισθητηριακής, ψυχολογικής, κοινωνικής. Ήδη έχουν χρησιμοποιηθεί τα ειδικά κελιά του Κορυδαλλού για τα μέλη της 17 Νοέμβρη και του Επαναστατικού Αγώνα, ήδη στη Λάρισα στα λευκά κελιά έχουν “φιλοξενηθεί”  αγωνιστές από την Τουρκία, όπως παρόμοιου τύπου θεωρούνται οι φυλακές του Μαλανδρίνου και των Γρεβενών. Τα πειθαρχία όλων των φυλακών έχουν χρησιμοποιηθεί αντίστοιχα πάνω στην ίδια βάση της “τιμωρίας των πιο απείθαρχων”. Σε άλλα κράτη αγωνιστές έχουν δώσει μεγάλες μάχες σε αντίστοιχες φυλακές, όπως στα λευκά κελιά στην Τουρκία,  στην Γερμανία και στην Ισπανία έχοντας ζήσει για χρόνια πολλοί από αυτούς σε πλήρη απομόνωση. Αγωνιστές και αγωνίστριες που πλήρωσαν ακριβά το τίμημα των επιλογών τους, άλλοτε χάνοντας τη ζωή τους και άλλοτε αποφυλακισμένοι μετά από δεκαετίες με τρομερά προβλήματα υγείας από τις συνθήκες και τις απεργίες πείνας και που παρ’ όλα αυτά απέδειξαν πως η αγάπη για τη ζωή και τον αγώνα μπορεί να σε κρατήσει όρθιο ακόμα και στις χειρότερες των συνθηκών που μπορείς να αντιμετωπίσεις. Οπότε η εξαγγελία και οι εργασίες που γίνονται στις φυλακές Δομοκού δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, παρόλα αυτά οφείλουμε να το πολεμήσουμε με ιδιαίτερα αυξημένα επαναστατικά αντανακλαστικά.

Οι φυλακές ως καπιταλιστική διέξοδος

Με λίγα λόγια, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, η εξαγγελία φυλακών υψίστης ασφαλείας επισημοποιεί την ύπαρξη των ήδη υπάρχοντων και “νομιμοποιεί” την δημιουργία νέου τύπου. Ή ακόμη καλύτερα  αποτελεί κομμάτι μιας συνολικότερης τακτικής της καπιταλιστικής ανάπτυξης, καθώς είναι απαραίτητη για την ζωτικότητά της, όπως εξίσου τα βραχιολάκια, η καταναγκαστική εργασία, οι ιδιωτικές εταιρίες που δουλεύουν γι’ αυτές, οι παχυλοί μισθοί δικηγόρων και δικαστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εν τέλει η ιδιωτικοποίηση των φυλακών θεωρούνται λουκούμι στα στόματα αφεντικών, μπάτσων, επιχειρηματιών κτλ. Οι φυλακές μπορούν έτσι να αποτελέσουν μια κερδοφόρα επιχείρηση, να παράγουν δηλαδή άμισθη εργασία. Γιατί λοιπόν να μην είναι επιθυμητή και η “βελτίωση” των συνθηκών τους, δηλαδή η στρατιωτικοποιημένη δόμησή τους, προς όφελος των μεγάλων και μικρών δεσμοφυλάκων;

Φυσικά, όμως, όλες αυτές οι κινήσεις του κράτους δείχνουν το φόβο του απέναντι στον αγωνιζόμενο κόσμο, την αδυναμία του να φυλακίσει τον αγώνα για ελευθερία που κυνηγούν επαναστατημένοι άνθρωποι. Έτσι ακόμη και σε ένα από τα πιο καταπιεστικά πεδία, στα κελιά της απομόνωσης των φυλακών δεν κατάφερε η κυριαρχία να καταστείλει τις αγωνιστικές διαθέσεις αλλά αντίθετα πυροδότησε μαχητικούς αγώνες ενάντια της. Στην Ελλάδα για παράδειγμα, μετά τον εγκλεισμό των μελών της 17 Νοέμβρη στα λευκά κελιά του Κορυδαλλού, ξεκίνησε ένας αγώνας δύο χρόνων με απεργίες πείνας των αγωνιστών και κινητοποιήσεις από τους έξω χάρη στον οποίον αφαιρέθηκαν τα συρματοπλέγματα που έκλειναν τον ουρανό. Από την άλλη στην Τουρκία, από το 2000 έως το 2007, αλλά και μέχρι σήμερα, έχουν βασανιστεί εκατοντάδες κρατούμενοι (ακόμη και απεργοί πείνας στους οποίους χορηγούνταν αναγκαστική σίτιση) και έχουν πέσει 122 αγωνιστές στη μάχη ενάντια στο σκληρό καθεστώς απομόνωσης των φυλακών τύπου F.

Μικροί και μεγάλοι αγώνες δίνονται καθημερινά μέσα στη φυλακή με πρόσφατο παράδειγμα αυτό των κινητοποιήσεων (από 17/2) 179 κρατουμένων του νοσοκομείου κρατουμένων Κορυδαλλού που προχώρησαν σε αποχή από το συσσίτιο και από τις φαρμακευτικές τους αγωγές ενάντια στην ελλιπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και στη συνέχιση της κράτησης ακόμη και των βαριά αρρώστων. Ένας αγώνας που παρά τον αιτηματικό του χαρακτήρα, (όπως κάθε αιτηματικός αγώνας) δεν παύει να είναι ένας αγώνας ενάντια στην καταπίεση που γεννά η φυλακή, ένας αγώνας για ελευθερία. Δεν παύει να ανοίγει δυνατότητες σύνδεσης των αγωνιστικών διαθέσεων και συνειδητοποίησης πως καμία εκπλήρωση αιτήματος δεν πρόκειται να αντισταθμίσει την καταπίεση της φυλακής.

Σε κάθε αγώνα, όπως και σε κάθε έκφανση της ζωής μας από τη στιγμή που είμαστε και εμείς κομμάτι του εξουσιαστικού πολιτισμού, κάνουμε τις συμβάσεις μας.
Αρνούμαστε όμως να κάνουμε τη ”σύμβαση” της αποδοχής του θεσμού της φυλακής.
Αρνούμαστε να δούμε τον αγώνα, αυτόν που τώρα ξεκινάει ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας (αγώνα που αποτελεί συνέχεια προηγούμενων αγώνων και φέρει την ευθύνη αίματος εκατοντάδων αγωνιστών) ως ένα αγώνα ενάντια σε ένα νομοσχέδιο.
Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι ένα σύνθετο πλέγμα εξουσιαστικών σχέσεων που αποτυπώνονται σε ένα σύνθετο πλέγμα κρατικών θεσμών (δικαστικός, αστυνομικός κλπ).
Και κανένας κερδισμένος αγώνας δεν μας καθησυχάζει μέχρι να επέλθει η ολοκληρωτική καταστροφή τους και η ολοκληρωτική απελευθέρωση από κάθε μορφή εξουσίας.
Πώς άλλωστε θα μπορέσουμε να καθησυχαστούμε αν δεν προσπαθούμε συνεχώς να πολεμάμε τους καταπιεστές μας, να αρνούμαστε να τους πληρώνουμε, να αντιμιλάμε στους καθηγητές που ανησυχούν για την επιτυχία μας, να κατεβαίνουμε σε απεργίες, να συγκρουόμαστε με δεσμοφύλακες, φασίστες, αφεντικά, ρουφιάνους…

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΔΙΚΑΣΤΕΣ, ΜΠΑΤΣΟΥΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΕΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΥΝΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ