Στις 8/02 παρεμβήκαμε στις 40 εκκλησιές και στην ευαγγελίστρια με σπρέι και κείμενα, γενικού περιεχομένου. Πιο συγκεκριμένα:

Το κείμενο που μοιράστηκε:

Δελτίο αντιπληροφόρησης
(επιστολή από το επαναστατικό μέτωπο)

1
Όταν διαβάσαμε πως η επαναστάτρια Πόλα Ρούπα “Είχε μαζί της το ανήλικο παιδί της, το οποίο παραδόθηκε για προστατευτική φύλαξη…”

ΞΕΡΑΜΕ πως το παιδομάζωμα στις μέρες του εμφυλίου έμελε να ξαναζωντανέψει 70 χρόνια για να υπηρετήσει τα τωρινά συμφέροντα των εξουσιαστών: να κάμψει την επαναστατική θέληση των συντρόφων μας, μέσω της εκδίκησης ενός 6χρονου παιδίου.

2

Όταν είδαμε τη ζωή του αναρχικού-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου να αραδιάζεται στη δημοσιογραφικούς τίτλους: ”Ληστεία, Πάρος: μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης ο 30χρονος”, ”Σοκάρουν οι αποκαλύψεις του εκτελεστή της Πάρου στο προσωπικό του blog”, ”Οι τρομοκράτες που γίναν ληστές-Η επιχείρηση <<Καβουρότρυπες>> στη Χαλκιδική και τα στοιχεία απο τον υπολογιστή του Θεοφίλου”. Τίτλους ερχόμενους απο τα γραφεία της αντιτρομοκρατικής, που στα πιο τρελά της όνειρα φαντάζεσαι ανεγέρσεις ελληνικών Γκουαντανάμο: Καταλάβαμε πως στα ΜΜΕ δεν πλασάρονται μισές αλήθειες… παρα μόνο ολόκληρα ψέμματα του κράτους.

3
Όταν διαβάσαμε πως “Στην επικήρυξη- με 600.000 ευρώ- των τριών «ληστών με τα μαύρα», προχώρησε χθες ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδης.” και είδαμε τις φωτογραφίες των συντρόφων μας να φιγουράρουν σε πρωτοσέλιδα ξέραμε πως το να κατηγορείσαι και μόνο για το πιο αξιοπρεπές “έγκλημα” της εποχής μας, αυτό της επαναστατικής απαλλοτρίωσης πλούτου, αυτό του να ζήσεις αξιοπρεπώς ενάντια στη φυλακή της δουλειάς-μισθωτής σκλαβιάς, θα σε φέρει αντιμέτωπο με τη δαγκάνα της δικαιοσύνης, θα σου επιφυλάξει μπουντρούμια και ένα αδιάκοπο κυνήγι κεφαλών.
Ξέραμε ήδη προς τα πού είχαμε στραμμένη τη ζωή μας. Προς το δικό μας λυσσασμένο κηνύγι της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης.

4
Όταν διαβάσαμε “Προχωράμε στην ίδρυση κέντρων κράτησης σε διαφορετικά σημεία της χώρας (…)
Ενισχύουμε τις δράσεις μας για την «θωράκιση» και των θαλασσίων συνόρων, σε συνεργασία με το Λιμενικό και το Πολεμικό Ναυτικό”
δεν ασπαστήκαμε τις διαταραχές ενός συστήματος που θέλει να καταστείλει τις μετακινήσεις πληθυσμών που κατα τ’ άλλα το ίδιο επιβάλλει.
Ξέραμε ήδη πως έπρεπε να κάψουμε κάθε ψευδαίσθηση “ήττας” και να αρνηθούμε ολοκληρωτικά, να πράξουμε ενάντια σε ένα σύστημα και μία κοινωνία που με την ύπαρξή τους εγκληματούν επισκιάζοντας κάθε άλλο “έγκλημα”. Υψώνουν φράχτες, χτίζουν μπουντρούμια, δολοφονούν την ελευθερία.
5
Όταν σφραγίσαμε και το τελευταίο παραθυρόφυλλο και μείναμε καθηλωμένοι στον καναπέ ρουφώντας μανιωδώς μέχρι και την
τελευταία σταγόνα “πάνελ” και “ειδήσεων” με το καλαμάκι της τηλεθέασης καταλάβαμε πως τα θρυματισμένα υλικά στο κοκτέιλ
της καταπίεσης ήμασταν εμείς
6
Έτσι είναι λοιπόν:
τα “καλά τους κάνουνε αφού σπάνε τις ιδιοκτησίες του κοσμάκι”
(τα γνωστά τραπεζικά μικρομάγαζα, οι “αγορές χρυσού”, οι βόνταφον, τα χόντος…)
τα “γιατί δεν τους μαζεύει η αστυνομία που κλείνουν τους δρόμους;”
(αυτούς τους τεμπέληδες της κοινωνίας που αποφάσισαν η αγάπη τους για ζωή και ελευθερία να κοστίζει περισσότερο από το ρίσκο(sic)
του “θα αργήσω στη δουλειά μου” γιατί τις αγαπάνε τόσο που δεν υπομένουν κανέναν καταναγκασμό)
τα “καίνε το κέντρο τα καθάρματα” για το σαββατόβραδο που έμεινε αλύτρωτο μιας και τα bar ήταν απροσέγγιστα
(γιατί απλά κάποιοι δεν θέλουν να τα πιουν στην υγειά των φίλων τους, αλλά θέλουν να πολεμήσουν χωρίς διάλημμα για την ελευθερία τη δικιά τους, των συντρόφων τους και για όλους σους θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι)
τα “πέφτω από τα σύννεφα, φαινόταν τόσο καλό παιδί”, τα “αστυνομία εκεί; μια ληστεία τράπεζας θέλω να καταγγείλω”, τα “δεν εχετε δουλεψει ουτε ενα λεπτο στη ζωη σας/δεν ξερετε τι θα πει δουλεια γι αυτο καταστρεφετε τις περιουσιες μας”
δεν είναι τα ισόβια δεσμά της “κοινωνικής απάθειας” είναι η πολύ συγκεκριμένη θέση μιας αόριστης “κοινής γνώμης”. Οταν κάποιος ρίχνεται στον κοινωνικό πόλεμο ενάντια σε κράτος, και κάθε εξουσιαστικό μηχανισμό, δεν θα δυσκολευτεί να την εντάξει στους εχθρούς της ελευθερίας.

7

Για τους υπόλοιπους
αυτούς που δεν σκύψαν το κεφάλι, που τσαμπουκαλεύτηκαν στον ελεγκτή και στο αφεντικό τους, που κάψαν τα απουσιολόγια, που τα εθνικά σύμβολα τους πρόσεφεραν ρίγη… ναυτίας, που ανατρίχιασαν έξω από τα “Διαβατά”… τον “Κορυδαλλό”… την “Νιγρίτα”, έχουμε πολλά βηματα ακόμη μπροστά μας, και ξέρετε πού θα βρεθούμε:
για να κάνουμε σκοποβολή στις βιτρίνες καπιταλιστικών κολοσσών, να ζεσταθούμε στις προσόψεις αστυνομικών τμημάτων, να μιλήσουμε ή να ανταλλάξουμε ματιές συνενοχής πίσω από τα φλεγόμενα οδοφράγματα στην Εγνατία και στην Τσιμισκή, να ακούσουμε τις σειρήνες των περιπολικών να τρέχουν να προφτάσουν την οργή μας που διαταράσσει τη ροή της θανατηφόρας κρατικής και καπιταλιστικής μηχανής.
ΜΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΜΑΣ ΥΨΩΜΕΝΗ
ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ
ΠΛΑΪ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ