Κείμενο σχετικά με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Μετανάστευση… αν και πρόκειται για ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και η ιστορία των ανθρώπων, σταδιακά και μέσα από την εξέλιξη των κοινωνιών συνδέθηκε με την επιβολή της ιδιοκτησίας, τους φράχτες, τις πατρίδες και τα σύνορα, με την οριοθέτηση του κόσμου σε κράτη, έθνη και φυλές. Άλλα εξουσιαστικά συστήματα κάποτε, ο καπιταλισμός σήμερα, η εκάστοτε κυριαρχία, εν ολίγοις, είναι που διαμορφώνει τα κύρια αίτια της. Κεφάλαια και μέσα παραγωγής που μετακινούνται και εγκαθίστανται στις “αναπτυσσόμενες” χώρες απο την μία μαζί με τους επακόλουθους πολέμους, δικτατορίες, εμφυλίους και την εντατικοποιημένη εκμετάλλευση, και άνθρωποι, απο την άλλη, που αναγκαστικά (λόγω των πολέμων, της πείνας, της εξαθλίωσης κ.α.) εγκαταλείπουν τη ζωή τους προς αναζήτηση μιας καλύτερης στον δυτικό καπιταλιστικό “παράδεισο”. Όλα αυτά μαζί με τη σύγχυση που προκαλούν οι εθνικές και θρησκευτικές ταυτότητες (ανέκαθεν ως εργαλεία κοινωνικού ελέγχου) συντελλούν στο ξέσπασμα βίαιων συρράξεων όπου – σε περιπτώσεις απουσίας επαναστατικών δομών ικανών να αντιμετωπίσουν την άλογη βία που προσφέρει η καπιταλιστική μηχανή/κυριαρχία στο πέρασμά της, προτάσσοντας και οργανώνοντας μια απελευθερωτική προοπτική – το μόνο που καταφέρνουν είναι να εξοντώνουν πληθυσμούς δίνοντας δύο μόνο “επιλογές” – αυτήν της μαζικής μετανάστευσης (που αφήνει πτώματα κατά την πορεία της περνώντας απο χερσαία και υδάτινα σύνορα) ή την άλλη της παραμονής στον τόπο τους (που αφήνει νεκρούς απο πείνα, εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, βομβαρδισμούς κ.α.). Ας εστιάσουμε όμως στην πρώτη “επιλογή”…..

Στην προσπάθειά τους να περάσουν τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, οι μετανάστες έρχονται αντιμέτωποι με το λιμενικό και το στρατό που τα θωρακίζει. Πολλοί καταφεύγουν σε κυκλώματα διακίνησης, τα οποία συνεργάζονται με υψηλόβαθμους μπάτσους και στρατιωτικούς, καταβάλλοντας μεγάλα χρηματικά ποσά, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που χάνουν τη ζωή τους από πνιγμούς, νάρκες ή από το όπλο κάποιου συνοριοφύλακα. Όσοι καταφέρουν να επιβιώσουν πρέπει να περάσουν φράχτες και ηλεκτρικά συρματοπλέγματα και να έρθουν αντιμέτωποι με τα τοπικά σώματα ασφαλείας και τα μέσα καταστολής τους (στρατό, μπάτσους, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες κλπ) για να καταλήξουν στις περισσότερες περιπτώσεις σε κάποιο απ’τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πρωτοεμφανίστηκαν στην ελλάδα στις αρχές του ‘90 και από τότε αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής πολιτικής για τη μετανάστευση. Βρίσκονται διάσπαρτα στην ελληνική επικράτεια, κατά κύριο λόγο μακριά από τα αστικά κέντρα και ο αριθμός τους όπως και των μεταναστών σε αυτά ολοένα και αυξάνεται.Αποτελούν, επί της ουσίας, φυλακές, στις οποίες στοιβάζονται κυριολεκτικά οι μετανάστες, σε ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με τη συνεχή παρουσία σωμάτων ασφαλείας, έχοντας τις περισσότερες φορές πλήρη άγνοια για το πότε και αν θα αφεθούν ή αν θα απελαθούν. Γίνεται, λοιπόν, ξεκάθαρος ο ρόλος που επιτελούν, αυτός του διαχειριστή των μεταναστών, που έχει ως αποτέλεσμα ανάμεσα σε άλλα την απομόνωση των μεταναστών, τη σωματική και ψυχολογική τους εξόντωση και την πειθάρχηση τους. Τον ίδιο ρόλο επιτελούν και τα ‘’ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας’‘, τα οποία χρησιμοποιούνται απ’το κράτος σε μία προσπάθειά του να προβάλλει ένα πιο ανθρωπιστικό πρόσωπο, διαμορφώνοντας όμως τις συνθήκες ανάλογα με τα συμφέροντά του και ελέγχοντας παράλληλα τις μεταναστευτικές ροές. Δεν ειναι τυχαίο άλλωστε ότι τα κέντρα αυτά εξακολουθούν να βρίσκονται υπό τον ελεγχο κρατικών μηχανισμών, ότι βρίσκονται απομονωμένα απ’τον αστικό ιστό, ότι οι μετανάστες σε αυτά καταγράφονται και ότι η είσοδος και η έξοδος τους απ’αυτά είναι περιορισμένη και ελεγχόμενη.

Ταυτόχρονα, γύρω απ’τη μεταναστευτική πολιτική και την οχύρωση των κρατών με νέες τεχνολογίες για τη φύλαξη των συνόρων και απ’το χτίσιμο φραχτών μέχρι στρατοπέδων συγκέντρωσης στήνεται μία ολόκληρη οικονομική επιχείρηση. Έτσι, κράτη, πολυεθνικές εταιρίες και ντόπια αφεντικά από τη μία χρησιμοποιούν όσους μετανάστες χρειάζονται ως φθηνό εργατικό δυναμικό και από την άλλη αντλούν χρηματικά οφέλη εισπράττοντας κονδύλια για τη διαχείριση των μεταναστών/στριών και αναλαμβάνοντας τη φύλαξη συνόρων ή την ανέγερση, συντήρηση και επάνδρωση στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Όμως, μπροστά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ξεπηδούν παράλληλα και αντιστάσεις που της βάζουν φραγμούς, υπενθυμίζοντάς μας πως δεν έχουμε παρά να εντείνουμε ακόμα περισσότερο την επίθεσή μας στους κυρίαρχους, ανοίγοντας, έτσι, προοπτικές για μια ελεύθερη και ανεξούσια ζωή:

Οι φωνές των εξεγερμένων στην Ειδομένη, το Καλαί και τη Μυτιλήνη σπάνε τη σιωπή που προσπαθεί να επιβάλλει η κυριαρχία.
Οι απεργίες πείνας μεταναστών ενάντια στις συνθήκες κράτησης και με αίτημα την απελευθέρωσή τους, η αντίσταση τους μπροστά στις εκάστοτε επιταγές των εξουσιαστών διαρρηγνύουν τα τείχη που υψώνει.
Οι γνήσιες αλληλέγγυες σχέσεις, οι καταλήψεις στέγης και οι αυτοοργανωμένες δομές κάλυψης αναγκών ρίχνουν το ανθρωπιστικό προσωπείο της.
Ο διαρκής αγώνας ντόπιων και μεταναστών ενάντια σε σύνορα, έθνη και πατρίδες καταρρίπτει τους επίπλαστους εθνικούς και φυλετικούς διαχωρισμούς.

Κείμενο σχετικά με την υπόθεση της αγωνιζόμενης Σανάα Ταλέμπ