Τις τελευταίες 2 βδομάδες, στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκε μία σειρά δράσεων και κοινωνικών παρεμβάσεων ενάντια στο θεσμό της δικαιοσύνης και το νομικό οικοδόμημα πάνω στο οποίο εδραιώνεται η επιβολή της κυριαρχίας.

Συγκεκριμένα, σε παρεμβάσεις με σπρέυ σε γειτονιές της πόλης, γράφτηκαν συνθήματα ενάντια στους τρομονόμους, στο θεσμό της δικαιοσύνης, αλληλεγγύης με αναρχικούς αιχμαλώτους, και όχι μόνο.

Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν μοιράσματα κειμένων και αφικολλήσεις στο κέντρο, στα δυτικά και στα ανατολικά, ενώ στις 07/04 πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση-μικροφωνική στην Καμάρα στην οποια καλεσε η συνελευση αναρχικων για τη συνδεση των αγωνων μεσα στην κοινωνια φυλακη και η καταληψη terra incognita, και στην οποια ανταποκριθηκαν περίπου 50 σύντροφοι/-ισσες. Η συγκέντρωση- μικροφωνική κράτησε περίπου 1:30 ώρα και κατά την διάρκειά της μοιράστηκαν και διαβάστηκαν κείμενα, πεταχτηκαν τρικακια, προβλήθηκε βιντεο και κρεμαστηκαν πανο σχετικα με την προωθηση της καμπανιας εναντια στον τρομονομο, αλλα και με την εναρξη του εφετειου αναρχικων κρατουμενων που δικαζονται στις 20.4.

Τέλος, το πρωί της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στα δικαστήρια της πόλης, κατά τη διάρκεια της οποίας αυτοκόλλητα και αφίσες κολλήθηκαν σε όλους τους ορόφους του κτιρίου.

Το βίντεο που προβλήθηκε στη μικροφωνική(07/04):

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=KMZC9Af2HSQ[/youtube]

Φωτογραφίες από τη μικροφωνική:

Φωτογραφίες από τις παρεμβάσεις σε γειτονιές:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Φωτογραφίες από την παρέμβαση στα δικαστήρια θεσ/νίκης (07/04):

Το κείμενο που μοιράστηκε στη μικροφωνική:

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε κράτος και εξουσία να βρίσκουν άλλοθι για την επιβολή ολοένα και σκληρότερων μέτρων, είτε αυτά αφορούν στην οικονομική αφαίμαξη και φτωχοποίηση των από τα κάτω σε περιόδους κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, είτε αφορούν στη διεύρυνση της καταστολής σε κάθε επίπεδο της καθημερινότητάς μας. Στην κατεύθυνση αυτή, επιστρατεύουν όλο και περισσότερες μεθόδους ελέγχου, οι οποίες, με την ανάπτυξη, μάλιστα, της τεχνολογίας αναβαθμίζονται σε σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και συμπληρώνουν ένα δίκτυο παρακολούθησης και καταγραφής κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.
Ένα από τα πιο ισχυρά όπλα στο οπλοστάσιο της εξουσίας είναι η αντιτρομοκρατική στρατηγική και νομοθεσία. Η κυριαρχία βρίσκει συνήθως το πάτημα για την ψήφιση ή/και την εφαρμογή των νόμων αυτών όσο και γενικότερα για την όξυνση της καταστολής σε περιόδους που το αίσθημα φόβου και η συνεπακόλουθη επιθυμία για ασφάλεια είναι πιο διάχυτα μέσα στο κοινωνικό σύνολο, και έπειτα τους μονιμοποιεί και τους εγκαθιδρύει. Αυτό συμβαίνει, βέβαια, με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ, τα οποία συμβάλλουν στην επιβολή συνθηκών έκτακτης ανάγκης και γενικευμένου φόβου.
Με στόχο την διαφύλαξη της τάξης και της ασφάλειας, τα κράτη αποσκοπούν στην κοινωνική νομιμοποίηση των κατασταλτικών μηχανισμών τους, η οποία έρχεται παράλληλα με τη θεσμική αποτύπωσή τους, τροφοδοτώντας η μία την άλλη. Έτσι, με αφορμή την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και το κλίμα τρομοϋστερίας που ακολούθησε, ψηφίζονται αντιτρομοκρατικοί νόμοι στις χώρες του δυτικού κόσμου, οι οποίοι στον ελλαδικό χώρο ενισχύονται και με νέες διατάξεις το 2004, στο όνομα της ασφάλειας των ολυμπιακών αγώνων και συνοδεύονται από μια σειρά ανάληψης μέτρων ελέγχου και καταστολής με τον αποκλεισμό πολεοδομικών περιοχών (κόκκινες ζώνες), με την εγκατάσταση καμερών και την εντεινόμενη αστυνομική παρουσία στους δρόμους της πόλης. Ενώ στο σήμερα, είδαμε η Γαλλία, μετά τις πολύνεκρες επιθέσεις στο Παρίσι στις 13 Νοέμβρη 2015, να κηρύσσεται σε παρατεταμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με έλεγχο των δρόμων της πόλης ακόμα και από δυνάμεις του στρατού, με απαγόρευση διαδηλώσεων, με διεύρυνση των νομικών πλαισίων έρευνας και σύλληψης κ.τ.λ. Κατάσταση, η οποία έχει σπείρει την ισλαμοφοβία και ξενοφοβία, έχει στοχοποιήσει μεταξύ άλλων τις εκεί αγωνιζόμενες κοινότητες και έχει οδηγήσει μέχρι σήμερα στη διεξαγωγή 3.000 ερευνών και περίπου 300 κατ’ οίκον περιορισμών.
Έτσι, πέρα από την τρομοκρατία που χαρακτηρίζεται ως φονταμενταλιστική/θρησκευτική, η ιστορία και στον ελλαδικό χώρο έχει δείξει πως μέσω των τρομονόμων στοχοποιούνται από ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις και αναρχικούς που διώκονται για ενέργειες άμεσης δράσης μέχρι και άτομα που συμμετέχουν σε ευρύτερους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, όπως σε απεργίες, σε αγώνες ενάντια στη λεηλασία της φύσης κ.ά.(Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα διώξεων για εγκληματική οργάνωση, με βάση τις διατάξεις του τρομονόμου, εργαζομένων σε οδικές συγκοινωνίες τον Ιανουάριο του ’13, αγωνιζομένων ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές τον Οκτώβρη του ’13 και τον Απρίλη του ’14 και ενάντια στη δημιουργία ΧΥ.ΤΑ. στην Κερατέα τον Φλεβάρη του ’11, καθώς και οπαδών το ’12 και το ’15.).
Εκτός των άλλων, στο αντιτρομοκρατικό νομικό πλαίσιο πλέον περιλαμβάνεται, η ποινικοποίηση συμμετοχής σε “τρομοκρατική οργάνωση” χωρίς να απαιτείται η τέλεση κάποιας πράξης από πλευράς της, καθώς και η ποινικοποίηση της παροχής πληροφοριών και υλικών μέσων και της οικονομικής ενίσχυσης “τρομοκρατικών” οργανώσεων, ενώ προβλέπεται ευνοϊκότερη μεταχείριση σε όσους ρουφιανέψουν στις αρχές. Δίνεται, επίσης, η δυνατότητα στη δικαστική εξουσία να διογκώνει ποινές που επιβάλλονται σε αναρχικούς που συμμετέχουν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις (με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις μακροχρόνιες ποινές που επιβλήθηκαν στoυς κατηγορούμενους γαι τη δεύτερη δίκη του Επαναστατικού αγώνα), να διώκει άτομα για “εγκωμιασμό τρομοκρατικών ενεργειών” (όπως συνέβη παλαιότερα με αλληλέγγυους στην υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα που πραγματοποίησαν κατάληψη στον real fm), να φυλακίζει συγγενείς κρατουμένων (όπως τη μητέρα και τη σύντροφο μελών της ΣΠΦ, καθώς και τη Μαρία Θεοφίλου), να ξαμολάει τα εκτελεστικά όργανα της αντιτρομοκρατικής στρατηγικής, τα ΕΚΑΜ, για την καταστολή απεργιών και την εκκένωση καταλήψεων, να εκδίδει ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης για αγωνιστές.
Το αντιτρομοκρατικό αυτό νομοθέτημα συμπληρώνει την κατασταλτική στρατηγική κράτους και καπιταλισμού, στους κόλπους της οποίας εισάγονται διαρκώς νέα κατασταλτικά μέσα και τεχνικές: κάμερες στα αστικά κέντρα, τους χώρους εργασίας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τεχνικές ταυτοποίησης υπόπτων μέσω βιομετρικών χαρακτηριστικών , καταγραφή συνομιλιών, επιβολή εξοντωτικών περιοριστικών μέτρων, βίαιη λήψη DNA, αποτυπωμάτων και φωτογραφιών, ενίσχυση υπάρχουσων αστυνομικών δυνάμεων(βλ. ομάδες ΔΙΑΣ, Δ ή Ο), αλλά και ο βασανισμός όσων αντιστέκονται στο καθεστώς ελέγχου και καταστολής Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, άλλωστε, από το βασανισμό του συντρόφου Π. Ασπιώτη από μπάτσους πάνω στην προσπάθειά τους να του αποσπάσουν DNA. Μέσω αυτών των κατασταλτικών μεθόδων, η εξουσία, προσπαθεί από τη μία να απομονώσει τους αγωνιστές από τον πολιτικό και κοινωνικό τους περίγυρο αν όχι να τους εξοντώσει φυσικά, και από την άλλη να σπείρει το φόβο σε όσους στελεχώνουν ή πρόκειται να στελεχώσουν το στρατόπεδο της αντίστασης ενάντια στην επέλαση του καπιταλισμού, να αναχαιτίσει, εντέλει, την ίδια την επαναστατική προοπτική.

Παρόλα αυτά δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αντεπίθεσης απο την πλευρά των αγωνιζομένων. Στον ελλαδικό χώρο κοιτώντας πίσω τα τελευταία 15 χρόνια βλέπουμε να αναπτύσσονται καμπάνιες ενάντια στον αυξανόμενο έλεγχο και την καταστολή εν’ όψει των ολυμπιακών αγώνων το 2004, αλλά και πολύμορφοι αγώνες ενάντια στα λευκά κελιά, στους τρομονόμους και κάποια χρόνια αργότερα στις αναθεωρήσεις τους. Πιο πρόσφατα, μάλιστα, την άνοιξη του 2015, πραγματοποιήθηκε ομαδική απεργία πείνας εντός τον φυλακών απο αγωνιστές με αιτήματα πέρα από την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας και την κατάργηση των αντι-τρομοκρατικών νόμων. Και εκτός ελλαδας, όμως, υπάρχουν παραδείγματα αγωνιστών που δεν υπέκυψαν στον τρόμο της κυριαρχίας που επιβλήθηκε με συνθήκες εκτακτης ανάγκης σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες το φθινόπωρο του 2015. Λίγες μέρες μετά το χτύπημα στη Γαλλία και την απαγόρευση συναθροίσεων, πολλοί ηταν αυτοί που πραγματοποίησαν συγκεντρωσεις και συγκρούστηκαν με τους μπατσους κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου συνεδρίου για την κλιματική αλλαγή που έλαβε χώρα στο Παρίσι, ενώ τελευταία είδαμε τη μαχητική διαδήλωση που έλαβε χώρα στη Ναντ της Γαλλίας ενάντια στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που επικρατεί μέχρι και σήμερα στη χώρα.

Σε αυτή την εποχή, που ο έλεγχος και η καταστολή εντείνονται, που ο φόβος απλώνεται όπου του δοθεί χώρος, που προσπαθούν να μας μετατρέψουν με καθε μέσο σε άβουλους και παθητικούς αποδέκτες της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, σε αυτή την εποχή γίνεται όλο και πιο φανερή η επιλόγη που πρέπει να κάνουμε. Η επιλογή του..
Να αγωνιστούμε με καθε δυνατό τρόπο ενάντια σε ό,τι μας καταδυναστεύει.
Να οργανωθούμε μακριά από διαμεσολαβήσεις και ιεραρχίες, να σχηματίσουμε δομές αντίστασης, κοινότητες αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο, σε κάθε φυλακή, απο όποια πλευρα των συνόρων και αν βρισκόμαστε.
Να οξύνουμε την επίθεση ενάντια στους εχθρούς των ζωών μας.
Να καταλύσουμε τον τρομονόμο στην πράξη.

Το κείμενο της αφίσας που κολλήθηκε στα δικαστήρια:

 

Στο πέρας των αιώνων και κατά τη διαμόρφωση των ανθρώπινων κοινωνιών ως το υπάρχον κοινωνικό σύστημα, αν είναι ένα το κοινωνικό ιδεολόγημα που έστρωνε κάθε φορά το δρόμο για την ανθρώπινη εκμετάλλευση, αυτό δεν ήταν άλλο από το συντηρητισμό. Έναν συντηρητισμό, όμως, βαθύτερο από αυτή τη “σχολή” που επιθυμεί τη διατήρηση του τάδε ή του δείνα οικονομικού μοντέλου. Ένα συντηρητισμό που επεδίωκε τη διαιώνιση της συνθήκης της εκμετάλλευσης ως δομικό συστατικό των κοινωνιών.

Για να επιτευχθεί, όμως, ο εν λόγω στόχο ήταν “επιβεβλημένη” η διαμόρφωση ενός θεσμού που δε θα επέτρεπε να θιχθεί ούτε στο ελάχιστο το κοινωνικό status quo. Ο θεσμός αυτός αφορούσε ένα σύνολο κωδίκων ηθικής και αποτέλεσε τη “δικλίδα ασφαλείας” των καθεστώτων κοινωνικής οργάνωσης.
Η κοινωνική ηθική, αποτέλεσε κι αποτελεί μία μέθοδο κατάταξης κάθε ανθρώπινης ενέργειας (από τις προσωπικές σχέσεις μέχρι τις ατομικές πράξεις) κάπου μεταξύ των δύο πόλων, του “ηθικού” και του “ανήθικου”. Και αυτή η μέθοδος δεν ορίζεται καθόλου αυθαίρετα. Αντιθέτως, διαμορφώνεται με βάση τα κυρίαρχα κοινωνικά ιδεολογήματα, και έχει στόχο τη διατήρηση της κοινωνικής ομαλότητας. Μπορεί, λοιπόν, κατά τα φαινόμενα να αποτελεί απότοκο ενός συλλογικού κοινωνικού “αλτρουισμού” για να επιτευχθεί η “αρμονική συμβίωση με τους άλλους”, αλλά η πραγματικότητα δείχνει πως αυτός ο φερόμενος ηθικός αλτρουισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από το συμβόλαιο υποταγής καθενός και καθεμίας στο υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα. Είναι ο “εσωτερικός κανονισμός” της κοινωνίας-φυλακής.
Προφανώς, το πρώτο οξύμωρο στοιχείο είναι πως οι ηθικοί κώδικες προσδιορίζονται ως οικουμενικοί. Ωστόσο, σαφώς αρκετοί είναι οι υποταγμένοι αυτού του κόσμου που αν “ρωτόντουσαν”, δε θα υπέγραφαν συνθηκολόγηση με τους δυνάστες τους, ούτε θα σκλαβώνονταν οικειοθελώς κάτω από τον αξιακό κώδικα που ως ύψιστο ιδανικό, για παράδειγμα, ανάγει την ατομική ιδιοκτησία. Ακόμη πιο οξύμωρο βέβαια είναι, το γεγονός πως αν και αυτό το κοινωνικό δηλητήριο άλλαξε σύσταση και μορφή σε τόσο μεγάλο βαθμό ανά τους αιώνες και ανά τόπους για να φτάσει εδώ και τώρα (ανάλογα με τις απαιτήσεις της εκάστοτε εξουσιαστικής πραγματικότητας αρχαϊκά πολιτειακά συστήματα, μεσαιωνική χριστιανική εκκλησία, ISIS κλπ). Εντούτοις, οι φορείς του, αντιλαμβάνονται το περιεχόμενό του όχι απλά ως ατομικά απαράβατο εγχειρίδιο διαβίωσης στον κόσμο, αλλά ως μία συνθήκη που οφείλει να επιβληθεί καθολικά στην ανθρωπότητα (και ενίοτε στη φύση), και ως μία παγκόσμιας εμβέλειας “αλήθεια”.
Η μετεγκατάσταση των ηθικών κανόνων στην πράξη, βέβαια, αποτέλεσε κι αποτελεί μία πολύ περισσότερο περίπλοκη διαδικασία από την απλή διαμόρφωση των ατομικών συνειδήσεων των υπηκόων. Η διαδικασία αυτή είναι χρέος του δικαστικού συστήματος, του συστήματος δικαιοσύνης, του οποίου η σχέση με τη διαμόρφωση μιας διάχυτης κοινωνικής ηθικής είναι δυναμική και πολυεπίπεδη. Απ΄ τη μία, λοιπόν, το σύστημα δικαιοσύνης είναι η μέθοδος με την οποία θα εκφραστεί η ισχύουσα “άγραφη” κοινωνική ηθική σε τυπικούς και έγγραφους νόμους, είναι αυτό το σύστημα το οποίο θα καθορίσει τη νομική πραγματικότητα, την τιμωρία και καμία φορά την επιβράβευση για τους παραβατικούς ή τους ευυπόληπτους πολίτες αντίστοιχα. Απ΄την άλλη, αποτελεί το μέσο για τη σταδιακή αφομοίωση των νόμων που θα διαμορφώσουν και θα παγιώσουν την κοινωνική ηθική και τέλος, θα αποτελέσουν το μηχανισμό μέσα από τον οποίο οι νόμοι κάποιες φορές θα εκφράσουν πραξικοπηματικά την επιβολή της κυριαρχίας για τα δικά της συμφέροντα.

Ο θεσμός αυτός της δικαιοσύνης, λοιπόν, αποτυπώνεται διαφορετικά ανάλογα με τα εκάστοτε κοινωνικά συστήματα οργάνωσης. Έτσι, στην αστική δημοκρατία, εκφράζεται μέσω των δικαστικών και νομοθετικών θεσμών, που αποτελούν και τους βασικούς πυλώνες τους κράτους.
Το δικαστικό σύστημα δεν πρόκειται μόνο για μια αφηρημένη έννοια (π.χ. αίσθημα δικαίου) αλλά πολύ περισσότερο έχει να κάνει με την έκφραση της κρατικής και καπιταλιστικής καταστολής.

Η δικαστική εξουσία, είναι η κύρια υπεύθυνη για την “απονομή δικαιοσύνης” σε οποίον/α ξεπερνάει τα όρια που έχει ορίσει η κυριαρχία. Σε όλο αυτό το εξουσιαστικό σύμπλεγμα, το δικαστήριο αποτελεί το χώρο όπου αποκτά υλική μορφή η δικαιοσύνη: με τους εισαγγελείς που σα “σοφοί” και σαν “φύλακές” της προτείνουν χρόνια σε δικαστήρια και εκδίδουν εντάλματα πάσης φύσεως και τους δικαστές που σα σύγχρονοι ιεροεξεταστές επικυρώνουν τις ποινές με γνώμονα πάντα, και για τους δύο, την ισορροπία και την ασφάλεια τους συστήματος. Από όλο αυτό δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν και οι δικηγόροι που αποτελούν το συνδετικό κομμάτι του δικαστικού συστήματος με τα “θύματά” του, εκπροσωπώντας τους σα να δίνουν παράσταση σε θέατρο, παζαρεύοντας ποινές και πιέζοντας δικαστές και εισαγγελείς για να δείξουν επιείκεια.
Όλοι αυτοί συνθέτουν το και ανεξάρτητο δικαστικό σύστημα και δείχνουν σε κάθε δίκη το πραγματικό πρόσωπο της δημοκρατίας: διάφοροι φτωχοδιάβολοι έρχονται αντιμέτωποι με βαρύτατες ποινές, ενώ για τους συνειδητά εχθρούς της δημοκρατίας επιφυλάσσονται εκδικητικές φυλακίσεις και μακροχρόνιες ποινές για αυτούς και για τα φιλικά και συγγενικά τους πρόσωπα.

Το δικαστικό σύστημα, όμως, πέρα από μηχανισμό καταστολής αποτελεί “καταφύγιο’’ για τους καταπιεσμένους που έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο του κράτους που δε θα διστάσει να καταπατήσει δικαιώματα να συγκαλύψει περιστατικά εργοδοτικής τρομοκρατίας, αστυνομικής και σωφρονιστικής βίας, δολοφονίες μεταναστών από φασίστες. Η δικαστική εξουσία, λοιπόν, έρχεται να μπαλώσει τα όποια ατοπήματα στα οποία πέφτουν το κράτος και τα αφεντικά για να αποδυναμώσει τους αγώνες των καταπιεσμένων, αφενός περιορίζοντας τις αντιστάσεις τους σε θεσμικές και αφομοιωτικές διεξόδους, αφετέρου προωθώντας τις ατομικές λύσεις στα συλλογικά μας προβλήματα.
Τέλος, το δικαστικό σύστημα θα αποτελέσει τον εκφραστή των ανθρώπινων συναισθημάτων, το διαμεσολαβητή στην επισφράγιση των ανθρώπινων σχέσεων, το διαχειριστή των ανθρώπινων ζωών. Έτσι, η αγάπη και ο χωρισμός, η ζωή και ο θάνατος καλούνται να λογοδοτήσουν στο θεσμό της δικαιοσύνης, ο οποίος θα εγκρίνει τη γνησιότητά τους,θα εγκρίνει την ύπαρξή τους, θα τη νομιμοποιήσει ηθικά και κοινωνικά.

Φυσικά, το δικαστικό σύστημα δε στοχεύει ούτε μονάχα στη διαμόρφωση της κυρίαρχης ηθικής, της ηθικής της κανονικότητας, της ηθικής της υποταγής. Θα ’μασταν αφελείς αν δε βλέπαμε πως το δικαστικό σύστημα αποτελεί με τη σειρά του μια κερδοφόρα επιχείρηση για το κράτος, που μετρά εκατομμύρια ευρώ από τα πρόστιμα, τις εγγυήσεις, την εξαγορά των ποινών, τα περιοριστικά μέτρα, τα παράβολα, αλλά και μια κερδοφόρα επιχείρηση για τους δικηγόρους που απολαμβάνουν υπέρογκα ποσά για να παζαρέψουν χρόνια ελευθερίας. Έτσι διαμορφώνεται -με δικούς της κανόνες- η μικροοικνομία του δικαστικού συστήματος

Η θεσμοθέτηση των νόμων ανέκαθεν διασφάλιζε την επιβίωση του κράτους. Κράτος και κεφάλαιο ανανεώνουν συνεχώς το συμβόλαιο καθολικής επιβολής μέσα από την απονομή μιας υποτιθέμενης αντικειμενικής και καθολικής δικαιοσύνης, μέσα από τη συνεχή αναβάθμιση του νομικού τους οπλοστασίου, μέσα από την εφεύρεση του ’’εγκλήματος’’, αλλά και της “τιμωρίας’’, και της επακόλουθης κοινωνικής τους νομιμοποίησης, μέσα από την παγίωση του δόγματος της κοινωνικής ειρήνης, σε έναν κόσμο που βράζει στις αντιθέσεις του, σε έναν κόσμο που ο πόλεμος από κράτος και αφεντικά έχει κηρυχθεί προ πολλού και το μόνο που μένει είναι να πάρουμε θέση μάχης απέναντι στους δυνάστες των ζωών μας.

Μέσα από τους νόμους, κράτος και καπιταλισμός νομιμοποιούνται τόσο ηθικά, όσο και πρακτικά.
Οι νόμοι που στις ανθρώπινες συνειδήσεις εμπνέουν κάτι το καθολικό, το δεδομένο, το αναγκαίο και το αναλλοίωτο είναι αυτοί που ανάμεσα σε άλλα, φροντίζουν να κατασκευάσουν την εικόνα ενός κράτους που είναι “παντοδύναμο’’. Απ΄την άλλη, εμπνέοντας το φόβο στους καταπιεσμένους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση πως είναι ανήμποροι και αδύναμοι να αντιπαρατεθούν μαζί τους, άρα και με την εξουσία, να αντιπαρατεθούν με την εκμετάλλευση, την καταπίεση, σπέρνωντας τη ματαιότητα και την υποταγή.

Για όσους και όσες φοβούνται στην ιδέα της καταστροφής των νόμων και της κυρίαρχης ηθικής που φέρουν…
Αρκεί να αμφισβητήσουμε τους νόμους ως θέσφατα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και σκέψης, το σύστημα δικαιοσύνης ως το υπέρτατο μηχανισμό εξασφάλισης της “καλής λειτουργίας” της καθημερινότητας και των ζωών μας και τελικά το δίκαιο και το άδικο ως δίπολο αυθαίρετα και αλλότρια ορισμένο όχι μόνο για να οριοθετεί και να διαχωρίζει τις δυνατότητες κίνησής μας, αλλά και για να επιβάλει “σωστή απάντηση’’ στην ελευθερία επιλογής.
Αρκεί να πάρουμε θέση μάχης στον αέναο κοινωνικό πόλεμο, οξύνοντας τις εχθροπραξίες με όλα τα μέσα, τόσο ενάντια στο υπάρχον, στο σύστημα εξουσίας και καταπίεσης, όσο και ενάντια στην ίδια την αυταπάτη της κοινωνικής ειρήνης που συντηρεί ο θεσμός της δικαιοσύνης και το νομικό του οπλοστάσιο. Αρκεί να πάρουμε αυτά που μας ανήκουν με αγώνες όχι απλά πέρα από τα θεσμικά του πλαίσια αλλά και εξεγερμένοι/-ες εναντίον του.

Γιατί κανένα δίκαιο δεν προϋπάρχει για να διεκδικήσουμε. Το δίκαιο που κατασκευάζεται από τους καταπιεστές για να δυναστεύουν, γκρεμίζεται από τους καταπιεσμένους όταν επαναστατούν.

Αρκεί να οπλιστούμε με τη συνείδηση που συλλογικά χτίζει το αναρχικό επαναστατικό πρόταγμα. Να εμπιστευτούμε τον αντιιεραρχικό τρόπο οργάνωσής μας, την αδιαμεσολάβητη και συλλογική ζωή, την ελευθερία.
Αρκεί να πολεμήσουμε κράτος και καπιταλισμό.
Ως την αναρχία

Οι αφίσες, τα τρικάκια και τα αυτοκόλλητα: