Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης παρατηρήθηκε, η άνοδος της -από τα πάνω- προώθησης ρατσιστικών και φασιστικών αντιλήψεων με σκοπό τη διάθλαση της κοινωνικής οργής από το πολιτικοοικονομικό σύστημα προς το ίδιο το σώμα των καταπιεσμένων. Ως αποτέλεσμα υπήρξε η κοινοβουλευτική άνοδος και εδραίωση κομματικών μηχανισμών με αμιγώς ακροδεξιά ιδεολογία, ενώ και άλλα κόμματα υιοθέτησαν φασιστική και πατριωτική ρητορική, όποτε θεωρείτο απαραίτητο για την απενοχοποίηση και προώθηση της αντίστοιχης πολιτικής ατζέντας.
Τη στιγμή που ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια (οροθετικές, μετανάστες κ.α.) χαρακτηρίζονταν ως υγειονομική βόμβα, που δημιουργούνταν η εικόνα του απειλητικού και εγκληματία ξένου αποδίδοντάς του την ευθύνη της οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και προωθούνταν η ισλαμοφοβία, τα Μ.Μ.Ε. συμβάλλοντας στην παραπάνω στρατηγική, ανήγαγαν σε celebrities τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής και παρείχαν ειδησιογραφική κάλυψη στα συσσίτια μόνο για Έλληνες, στις ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων και στα πογκρόμ σε μικροπωλητές μετανάστες.
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας από το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής της Νίκαιας. Το συγκεκριμένο περιστατικό σίγουρα δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένο από τη γενικότερη δράση της Χρυσής Αυγής ως το οπλισμένο χέρι του κράτους και των αφεντικών απέναντι σε μετανάστες, εργαζόμενους, αγωνιστές και σε κάθε τι διαφορετικό ή συνειδητά μη προσαρμόσιμο στην κοινωνική πραγματικότητα. Οι επιθέσεις στα γραφεία τους, οι πορείες και οι γενικευμένες συγκρούσεις που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία, αποτέλεσαν τα κινηματικά αναχώματα απέναντι στην επέλαση του φασισμού. Αυτός ήταν και ο λόγος που το κράτος και συνεπώς η αστική δημοκρατία, επαναφέροντας στο τραπέζι τη θεωρία των δύο άκρων, “κατέστειλε” την Χρυσή Αυγή, σαν μια απόπειρα εμφάνισης του ως εγγυητή της πολιτικής σταθερότητας και της κοινωνικής ειρήνης αλλά και σαν μια κίνηση επανοικειοποίησης κομματιού των ψηφοφόρων που είχαν χάσει οι πατριωτικές δυνάμεις του “συνταγματικού τόξου”.
Η εκάστοτε κοινωνικοπολιτική συνθήκη οδηγεί την κυριαρχία, είτε στη διάχυση φασιστικών ιδεολογημάτων (στα όρια, πάντα, που προβλέπει η δημοκρατία), προκειμένου να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα των αφεντιών και η συντήρηση τους, είτε στην προώθηση ενός αντιφασιστικού πνεύματος (μέσα στα θεσμικά πλαίσια) καταστέλλοντας φασιστικούς σχηματισμούς, όταν τα συμφέροντα τους είτε δεν ικανοποιούνται, είτε απειλούνται. Ο θεσμικός “αντιφασισμός” περιορίζεται στα έδρανα της Βουλής, στις κινήσεις εντυπωσιασμού των φυλακίσεων, στα δίπολα νομιμοποίησης – απονομιμοποίησης φασιστικών κομμάτων, στην έκδοση καταγγελιών. Έρχεται να παρουσιαστεί ως εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης, νομιμοποιώντας τη θεωρία των δύο άκρων, έρχεται να προωθήσει τις αναθετικές λογικές ως τη μόνη λύση που θα αντιμετωπίσει το φασισμό μέσα από δημοκρατικές διόδους και έρχεται να απονοηματοδοτήσει τον έμπρακτο, αντιφασιστικό αγώνα που διεξάγεται στους δρόμους, στις πλατείες, τα σχολεία και τις σχολές, τους χώρους εργασίας και κάθε σημείο που συναντάται με τον φασισμό, ο οποίος όμως προτάσσει παράλληλα την εθνική ενότητα.
Άλλωστε η εθνική ενότητα, αποτελεί βασικό ιδεολόγημα για την αναπαραγωγή του κράτους και του καπιταλισμού. Μέσω της διάχυσης αυτού του ιδεολογήματος προωθείται η αντίληψη που θέλει τα αφεντικά και τους εργάτες, τους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, που ανήκουν στην ίδια εθνικότητα να έχουν κοινά συμφέροντα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί αποτρεπτικά στην δόμηση κοινοτήτων καταπιεσμένων, αποδυναμώνοντας τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Έτσι έχουμε τα φαινόμενα του κοινωνικού κανιβαλισμού, εκμεταλλευόμενοι να συγκρούονται μεταξύ τους για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους, της ακραίας εκμετάλλευσης, των φθηνών εργατικών χεριών, της μαύρης εργασίας, κτλ.
Ο αντιφασιστικός αγώνας ως αδιαμεσολάβητος και αντιθεσμικός, οφείλει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Ενός αγώνα συλλογικού, που δεν βλέπει διαχωρισμούς ανάμεσα σε έθνη, φυλές και φύλα και προϋποθέτει διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζομένων ενάντια στο εξουσιαστικό σύμπλεγμα κράτους, αφεντικών, φασιστών.
Οι διαδηλώσεις της 18ης Σεπτέμβρη στη μνήμη του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα αποτελούν το πρακτικό αντίκρισμα της συνεχούς αντιφασιστικής δράσης και υπενθυμίζουν, πως ο αγώνας ενάντια σε κράτος, αφεντικά και φασίστες παραμένει ανοιχτός.
Σε καιρούς που η ανάγκη αντεπίθεσης των από τα κάτω γίνεται πια προφανής με την αποκαθήλωση των σωτήρων, καθαρίζουμε τους δρόμους από τα τσιράκια των αφεντικών και οργανωνόμαστε “ντόπιοι” και “ξένοι”, ώστε να τολμήσουμε την έφοδο στον ούρανο.
Αποχή από τις κάλπες, μέσα στους αγώνες
Τσακίζουμε τον φασισμό στον δρόμο
ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ-ΚΑΜΑΡΑ 18:00
συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά, κατάληψη Terra Incognita, συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή, αναρχική συλλογικότητα Μαύρο/Πράσινο, αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός, αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, σύντροφοι-ισσες