Η τακτική της κυβέρνησης μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου διέλυσε κάθε αυταπάτη και ξεκαθάρισε το γεγονός ότι αυτό αποτελούσε ένα ψευτοδίλημμα. Μπορεί, λοιπόν, το “ΝΑΙ” (που συσπείρωσε γύρω του το νέο αναδυόμενο αστικό μπλοκ και είχε ξεκάθαρα ταξικά χαρακτηριστικά και συμφέροντα) να ηττήθηκε, υπερίσχυσε όμως ένα “ΟΧΙ” που αν και εξέφραζε πολλαπλά νοήματα (από τα πιο ριζοσπαστικά, μερίδας των καταπιεσμένων, ως αυτά της πατριωτικής αξιοπρέπειας, κι από τα συμφεροντολογικά κομματιού του ντόπιου κεφαλαίου, ως τα εθνικιστικά της χρυσής αυγής) έγινε διαχειρίσιμο από την κυβέρνηση ως λευκή επιταγή για την υπογραφή νέας συμφωνίας με τους “εταίρους” και τους θεσμούς της Ε.Ε. και την θεσμοθέτηση ενός 3ου μνημονίου.
Στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, όπου για όσους μία πιθανή πόλωση του κοινωνικού κλίματος φάνταζε να ξεπηδά από τη συγκεκριμένη συγκυρία, στο αντίβαρο τοποθετήθηκε το προωθούμενο από πολλές κατευθύνσεις δόγμα της εθνικής ενότητας. Το ίδιο δόγμα προωθήθηκε και κατά τη διάρκεια σύναψης της νέας μνημονιακής συμφωνίας, όταν οι κυβερνώντες υπερασπίστηκαν με “κάθε κόστος” την “εθνική μας κυριαρχία” και κατάφεραν να διατηρήσουν στον ελλαδικό χώρο την ίδρυση ενός θεσμού που (είτε βρισκόταν στο Λουξεμβούργο, είτε στην άλλη άκρη της γης) εκ φύσεως λειτουργεί εις βάρος των καταπιεσμένων και συντελεί στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος. Το θρίλερ των διαπραγματεύσεων που παρακολουθήσαμε στις οθόνες μας (τους τελευταίους 5 μήνες, με κατάληξη την πρόσφατη σύνοδο κορυφής) , μπορεί αν μη τι άλλο, να μας κατατοπίσει σχετικά με την προσπάθεια από μεριάς του Σύριζα να δημιουργήσει έναν διαφορετικό πόλο εξουσίας μέσα στην Ε.Ε. Μέσω μίας ρητορικής που εναντιώνεται σε συγκεκριμένα κράτη και θεσμούς της Ε.Ε. και μέσα από ένα ριζοσπαστικό- ανατρεπτικό προσωπείο, ο Σύριζα προσπαθεί να συσπειρώσει διαφορετικά κομμάτια της κοινωνίας στο όνομα της ελλάδας, της ελληνικής υπερηφάνειας και της προόδου. Μάλιστα, μέσα από τη διαδικασία αυτή καλλιεργείται ένας απόκρυφος εθνικισμός απέναντι στη Γερμανία, η οποία ειδώνεται εχθρικά στο σύνολό της και όχι σαν ένα ακόμη σημείο του παγκόσμιου χάρτη στο οποίο ο ταξικός- κοινωνικός πόλεμος είναι ζωντανός.
Η εθνική ενότητα, όπως έχει δείξει η ιστορία, είναι μια πολιτική τακτική που ακολουθήθηκε όχι μόνο από δεξιές, αλλά και από αριστερές κυβερνήσεις. Η πίστη στην πατρίδα ωφέλησε, προεκλογικά και μετεκλογικά, αριστερούς σχηματισμούς να ανέλθουν στην εξουσία αλλά και να συντηρηθούν και να διασφαλίσουν στον κράτος ένα συμπαγή και ακέραιο χαρακτήρα που θα το καθιστούσε οχυρωμένο απέναντι σε ενδεχόμενες κοινωνικές αναταραχές. Η εθνική ενότητα είναι συνώνυμο του κράτους, όποια και αν είναι η διαχείρισή του, καθώς αποτελεί το ιδεολόγημα πάνω στο οποίο βασίζεται και επιβιώνει ευρύτερα η υπόσταση του έθνους- κράτους. Δημιουργώντας μία πλαστή ανάγκη για ενότητα με βάση την εθνική ταυτότητα, το κράτος περιορίζει τα ενδεχόμενα αμφισβήτησης και εκτροπής του, και κρατά στον έλεγχό του μέρος του κοινωνικού σώματος που για χάρη της πατρίδας του συσπειρώνεται και στρέφεται ενάντια σε άλλους καταπιεσμένους, βάσει του εθνικού διαχωρισμού, και όχι ενάντια σε κράτος, καπιταλισμό και κάθε εξουσία που ευθύνεται για την ίδια την καταπίεση.
Σε αντιδιαστολή με τις πολιτικές λιτότητας που εκπροσωπούνται από κράτη της ΕΕ (Γερμανία, Φιλανδία κλπ) σύμφωνα με τους εκφραστές του σύγχρονου αριστερού εθνικισμού, αναπτύσσονται ιδεολογήματα, που εκφράζονται κύρια και από το ΣΥΡΙΖΑ πάνω στην χάραξη πιο φιλολαϊκών πολιτικών “για μια Ευρώπη των λαών”. Αυτά τα ιδεολογήματα, προσπερνούν το γεγονός πως, η καταπίεση που υφίστανται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα δεν οφείλεται σε κάποιο λάθος ή δυσλειτουργία αλλά στην ίδια την φύση της ΕΕ και του καπιταλιστικού συστήματος που αυτή εξυπηρετεί. Οι θεσμοί που την απαρτίζουν έχουν διαμορφωθεί με σκοπό την εκμετάλλευση και την καταπίεση και δεν μπορούν να λειτουργήσουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η ΕΕ αποτελεί ακόμα μια εξουσιαστική οικονομικό-πολιτική οντότητα (ένωση κρατών) που αποτελείται από ένα σύνολο μηχανισμών που σκοπό
έχουν την περαιτέρω κερδοφορία για τα αφεντικά και αύξηση του ελέγχου. Ως τέτοια δεν μπορεί παρά να έχει ξεκάθαρα εχθρικό χαρακτήρα προς τους καταπιεσμένους και έτσι δεν μπορούμε παρά να συγκρουστούμε μαζί της. Όχι αποκομμένα, αλλά ως ξεκάθαρο μηχανισμό οχύρωσης και επέλασης της κυριαρχίας.
Κράτος και κεφάλαιο, είτε σε περιόδους κλονισμού της δομικής τους υπόστασης, είτε σε περιόδους οικονομικής-κοινωνικής ή πολιτικής ευρυθμίας, οργανώνουν την επίθεση τους (με διαφορετικά κάθε φορά επίπεδα καταστολής) στις πολλές πτυχές της κοινωνικής ζωής, ενάντια στους καταπιεσμένους, με σκοπό αφενός την ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου, και αφετέρου την οχύρωση και επιβίωσή του. Από τη λεηλασία της φύσης μέχρι την υποτίμηση των ζωών μας σε καθημερινό επίπεδο και την αδυναμία κάλυψης των πλέον βιοτικών μας αναγκών, από τις φυλακίσεις αγωνιστών μέχρι τις δολοφονίες εργατών και μεταναστών και από τις αυτοκτονίες
στις οποίες οδηγεί η καταπίεση και η οικονομική εξαθλίωση μέχρι την κατάργηση βασικών κεκτημένων που αποτελούν την ιστορία αγώνων, η λύση είναι μία: αγώνας σε κάθε έκφανση της ζωής μας, σε κάθε σημείο της καθημερινότητάς μας, αγώνας συλλογικός, αδιαμεσολάβητος, αντιιεραρχικός, ακηδεμόνευτος, συνολικός, πολύμορφος, για την υπεράσπιση των κεκτημένων, για την ανάκτησή τους, για την διεύρυνσή τους, για να υψωθούν αναχώματα μπροστά στην καπιταλιστική επέλαση.
Το να αμυνόμασθε και να αγωνιζόμαστε για να αναχαιτίσουμε την διαρκώς εντεινόμενη επίθεση κράτους και καπιταλισμού είναι, όμως, μόνο ένα βήμα, μπροστά στην απελευθερωτική κατεύθυνση στην οποία πρέπει να στρέψουμε τους ίδιους τους αγώνες μας. Πρέπει να αντιληφθούμε πως είναι αναγκαίο να στοχεύουμε διαρκώς στην οριστική ατομική και συλλογική απελευθέρωση από τα δεσμά κάθε είδους εξουσίας, γιατί αυτός είναι ο μόνος δρόμος που οφείλει να ακολουθηθεί από τους καταπιεσμένους αν θέλουμε να απολέσουμε αυτήν την επιβαλλόμενη κοινωνικά “ταυτότητα”.
Μέχρι την οριστική καταστροφή κράτους και κεφαλαίου να αγωνιστούμε για να μην επιτρέψουμε την περαιτέρω επιβολή τους στις ζωές μας
Διαρκής αντικρατικός- αντικαπιταλιστικός αγώνας για την αναρχία
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ 19:00 ΚΑΜΑΡΑ