Στα τέλη της σχολικής χρονιάς και εν μέσω εξετάσεων, πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις στα λύκεια και τα γυμνάσια του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης. Μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και κολλήθηκαν αυτοκόλλητα.

myschool * ή πως το σχολείο από φυλακή γίνεται στρατόπεδο

...κάποιος θέλει να μας έχει σε κλουβί –

κάποιος θέλει να ζήσουμε μια βαρετή ζωή …

(τραγούδι που σιγοτραγουδιέται ψιθυριστά και με τσίλιες στις τουαλέτες των σχολείων εν έτη 2020)

Το σχολείο ποτέ δεν ήχησε σαν όμορφη λέξη στα αυτιά μας, όπως άλλωστε συνέβαινε και όσο ήμασταν μαθητές. Παρά τα όσα λέγονταν και λέγονται για το σχολείο ως χώρο δημιουργίας και άλλες μπούρδες , εμείς παραδόξως συμφωνούμε με τα λόγια του ίδιου του υπουργού παιδείας όσο αφορά το τι είναι το σχολείο :

«Το δημόσιο σχολείο αποτελεί πολύτιμο κύτταρο της κοινωνίας».

Η κοινωνία όμως μας θυμίζει φυλακή

Κύτταρο λοιπόν μιας κοινωνίας που το μόνο που επιζητά είναι το ανθρώπινο δυναμικό της να μην ξεφεύγει ούτε ρούπι από αυτά που έχουν σχεδιάσει οι οικονομικοί και πολιτικοί αρχηγοί . Άρα όλοι πρέπει να βιαστούν να φτιάξουν μια ασφαλή και σταθερή γραμμή ζωής που να μην έχει σχέση με το πώς θέλουν να ζήσουν αλλά αντίθετα με το πώς θα μπορούν να είναι χρήσιμοι για μια κοινωνία που μοιάζει με στρατώνα. Αυτές οι γραμμές ζωής, που αρχίζουν από το μόνιμο επάγγελμα όπου κάποιοι θα εκμεταλλεύονται τον χρόνο σου μέχρι και την βραδινή διασκέδαση όπου κάποιοι άλλοι θα εκμεταλλεύονται τη μοναδική σου διέξοδο από την βαρετή καθημερινότητα, δεν έρχονται βίαια αρχικά αλλά αντίθετα μας “φοριούνται” ως πεποιθήσεις μετά από χρόνια προπαγάνδα που ξεκινάει από το σχολείο και συνεχίζει στην “ελεύθερη” περίοδο του φοιτητή, στο στρατό, στην εργασία και εγκαθιδρύονται συνεχώς μέσα απ’ την τηλεόραση αλλά και τις “εναλλακτικές” πηγές ενημέρωσης του διαδικτύου. Όταν κάποιοι “ξεφύγουν” επιλέγοντας να ζήσουν διαφορετικά και ενάντια σε αυτό το σύμπλεγμα καταπίεσης τότε αρχίζει το ξύλο οι διώξεις και οι φυλακίσεις από έναν εσωτερικό στρατό που βρίσκεται παντού αλλά τυχαίνει να μην τον παρατηρούμε, τους μπάτσους κάθε είδους. Με κράνη ή και χωρίς, με μηχανές ή και πεζοί , φιλικοί είτε και τραμπούκοι σουλατσάρουν παντού απ’ τις πλατείες ως και τις καταλήψεις συλλαμβάνοντας και ενίοτε ξυλοκοπώντας από μαθητές καταληψίες μέχρι και αναρχικούς που αποφάσισαν να απαντήσουν έμπρακτα στο κράτος (χωρίς να ξεχνάμε και μετανάστες που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, απεργούς που δεν έχουν να φάνε, κατοίκους που αντιστέκονται στην καταστροφή των χωριών τους και γενικότερα οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τον “κανονικό” δρόμο).

Μια κοινωνία δηλαδή που φωνάζει ότι όποιος δεν υπακούει κατά γράμμα θα ποδοπατηθεί κάτω απ τις αρβύλες της (που τυχαίνει να μην είναι φασιστικές αλλά δημοκρατικότατες)

Τι θυμόμαστε όμως εμείς απ το σχολείο ;

το άγχος να είμαστε καλύτεροι απ τους άλλους ή έστω να την βγάλουμε , το τρέξιμο για να προλάβουμε όλα τα μαθήματα εντός και εκτός και επί τα αυτά πολλές φορές χωρίς να μας μένει φράγκο, τους γονείς να ουρλιάζουν μες στα αυτιά μας χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι γιατί , επαναλαμβάνοντας λόγια-συμβουλές μέσα απ την τηλεόραση, τους φόβους για να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε ή σε οποιονδήποτε που μας καταπιέζει από το πρωινό ξύπνημα μέχρι και τις απειλές διευθυντών και καθηγητάδων, τον διαχωρισμό των συμμαθητών μέσα στο κεφάλι μας σε καλούς και σε κακούς, εξετάσεις σαν εφιάλτη να αποφασίσουμε για όλη μας τη ζωή πριν προλάβουμε καλά καλά να ζήσουμε, τη βεβαιότητα της υποταγής που μας επαναλάμβαναν “ότι έτσι είναι τα πράγματα” που σήμαινε ότι δεν μπορούμε να χαρούμε, να ζήσουμε και να αγωνιστούμε για να υπάρξουμε έστω και λίγο όπως θα θέλαμε.

Όμως όλα αυτά δεν έφταναν, τώρα θέλουν να είμαστε και ακίνητοι!

Ένα νέο νομοσχέδιο έρχεται να διορθώσει τις παραλείψεις των προηγούμενων δεκαετιών. Πλέον ο “φτωχός”, ο “άρρωστος”, ο “διαφορετικός”, ο “ανυπάκουος” και γενικότερα οποιοσδήποτε μαθητής που δεν τηρεί τις προϋποθέσεις θα σημειώνεται κατευθείαν στο τεφτέρι του διευθυντή και θα αποστέλλεται κατευθείαν στον στρατηγό του (η αλλιώς στον εργοδότη του δηλαδή κατευθείαν στο υπουργείο παιδείας μέσω του διαδικτύου). Έτσι θα είναι πλέον σίγουροι ποιος τους κάνει και ποιος μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην ομαλή συνέχεια του σχεδίου “κανείς δεν θα αποφασίζει για τη ζωή του”. Με δύο λόγια χωρίζουν τους μαθητές σε δύο κατηγορίες , στους χρήσιμους και σε αυτούς που θα τους τοποθετήσουν στα σκουπίδια (ενίοτε και στη φυλακή). Και αν τύχει καμιά φορά και κάποιος καθηγητής δεν ακολουθεί τον ρόλο του δεσμοφύλακα και του μπάτσου; Στα σκουπίδια και αυτός!

* Νομοσχέδιο myschool! (από σεπτέμβρη στις τάξεις )

Μια φιλόξενη διαδικτυακή πλατφόρμα που θα φροντίζει για :

-Καταγραφή όλων των στοιχείων του μαθητή και της οικογένειας του. Από τη μόρφωση των γονιών μέχρι την οικονομική τους κατάσταση (εργασία, εισόδημα), απ’ το τηλέφωνο των μαθητών μέχρι τα “εγκλήματα” τους στο σχολείο (αποβολές, καταλήψεις, “ειδικές ανάγκες”)

-Καταγραφή όλων των μαθητών που είναι διαφορετικοί στη φυλή, στη γλώσσα, στις “ικανότητες”. Από το αν είσαι αρκετά έλληνας μέχρι το πόσα έτη έχεις φοιτήσει σε σχολείο, από το πότε έχεις φτάσει στη χώρα μέχρι ερωτήσεις του τύπου “ποιός είσαι εσύ”.

-Καταγραφή όλων των καθηγητών που φαίνεται να “αντιδρούν”. Απ’ την συμμετοχή σε απεργίες και καταλήψεις μέχρι σε τι είδους αντιδράσεις συμμετείχαν (καθηγητές που στηρίζουν μαθητές;)

Aυτή η αθώα “καταγραφή” για μας αποτελεί ένα καθόλου αθώο “φακέλωμα” του κράτους , που έχει στόχο να γίνει πιο εύκολος ο διαχωρισμός μαθητών σε επίπεδα και κατηγορίες προκείμενου να ενστερνιστούν πιο εύκολα τον προδιαγεγραμμένο ρόλο τους . Επιπλέον φροντίζει να καταστείλει κάθε πιθανή αντίδραση που μπορεί να προκύψει μέσα στο σχολικό περιβάλλον , από τη μαθήτρια που τα γράφει όλα κατεβαίνοντας στο δρόμο μέχρι ακόμα και το δάσκαλο που αποφασίζει να απεργήσει . Όλοι θα ελέγχονται και τα ατοπήματα τους θα σημειώνονται και θα αποστέλλονται κατευθείαν στο υπουργείο και από εκεί γιατί όχι και στους μπάτσους ;

Άλλωστε δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από όταν κλιμάκια της αστυνομίας (κατ’ εντολή της ΓΑΔΑ!) επισκέφτηκαν σχολεία που τόλμησαν να καταληφθούν από τους μαθητές , ενδιαφερόμενοι να καταγράψουν τυχόν “προβλήματα” και να “καλέσουν” μερικούς μαθητές στα τμήματα (ενώ παράλληλα ανέπτυσσαν τις προσωπικές τους επαφές με τους διευθυντές).

άρα το βουλώνουμε με φόβο και πάλι ;

η προσπαθούμε για αυτό που δεν ήθελαν να μάθουμε ποτέ ;

“Όταν λοιπόν το σχολείο είναι η καταστροφή του παιχνιδιού , της δημιουργία και της γνώσης , τότε το παιχνίδι , η δημιουργία και η γνώση μπορούν να προκύψουν μόνο απ την καταστροφή του .”

(αμπελοφιλοσοφίες αναρχικών παίδων)

Από τις διάφορες “εφηβικές ασθένειες” που μας κολλάνε “ απ’ το να καθόμαστε ήσυχοι” μέχρι τα φροντιστήρια για πανελλήνιες, ανά καιρούς έχουν φανεί κάποιες περιπτώσεις που θεωρούμε ότι μπορέσαμε να νιώσουμε καλύτερα .

Μικρές στιγμές χαράς μες στο σχολείο (ή κατά τη διάρκεια του ωραρίου του) :

Καταλήψεις με ή και χωρίς τυρόπιτες, η αποχή είναι η μισή αρχοντιά, δεκαπενταμελές χωρίς μέλη, η άλλη μισή είναι η απεργία οπότε σπάμε τα νεύρα όσων δεν απεργούν, κοπάνες για πορείες, αμπούλες βρώμας στις εθνικές γιορτές και πινέζες στους ενοχλητικούς καθηγητές, κόλλα στις κλειδαριές και στις κάμερες μπουνιές, άραγμα σε πλατείες τις ώρες των θρησκευτικών αλλά και των μαθηματικών, των αρχαίων, των αγγλικών και των φροντιστηρίων, μπουρλότο και φωτιά στα σχολικά κελιά, λούτσα απ’ τον αγιασμό ο παππάς, η εκδρομή είναι για κάθε μέρα, προσευχή : ευκαιρία για πειράγματα και φωνές , κάψιμο των βιβλίων πριν τελειώσει ο χρόνος, κυνηγητό, κρυφτό, πετροπόλεμος και άλλα παιχνίδια με τους μπάτσους και τις κάμερες σε μαθητικές και μη πορείες, ρόδα τσάντα και κουκούλα, απ’ το γραπτό στην τουαλέτα και πάλι πίσω, δίκτυα αντιγραφής παντού! , μπουγέλο όλο το χρόνο, ψειρίσματα απ’ το κυλικείο για όσους δεν έχουν, και όσοι έχουν τα μοιράζονται, διαλείμματα μόνο στο γραφείο του διευθυντή για όποιον δηλώνει μπατσοσχολή, κατάληψη σημαίνει φασίστες τσακισμένοι, οι τοίχοι είναι όμορφοι μόνο όταν είναι βρώμικοι, τα θρανία για οδοφράγματα και τα τετράδια για συνθήματα και τραγούδια.

Μπορεί ορισμένες φορές αυτές οι στιγμές χαράς να αντιμετωπίζονταν ακόμα και από μας τους ίδιους από κάποια αμηχανία, φόβο ή κριτική (πολλές φορές και λόγω των ατόμων που δρούσαν πρώτα) αλλά το σημαντικό είναι να διακρίνουμε εναντίον ποιού στρέφονται και το πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν γι’ αυτούς που μας καταπιέζουν. Έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να αγωνιστούμε με χίλιους τρόπους προκειμένου να ζήσουμε λίγο πιο κοντά στον τρόπο που αισθανόμαστε απ’ το δημοτικό μέχρι και όταν κρατάμε μπαστούνια (άμα λάχει να προλάβουμε βέβαια) .

Επιπλέον, στο τώρα , με το να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι τους, γινόμαστε μια δύναμη που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σταματήσει από ένα καινούργιο νομοσχέδιο μέχρι και την γενική ομαλή λειτουργία του σχολείου .

Τώρα λοιπόν που αρχίζουν το φακέλωμα και κτίζουν διαχωρισμούς στα σχολεία, ήρθε η ώρα : αποχή απ’ το μάθημα και συμμετοχή σε συνελεύσεις, καταλήψεις και βανδαλισμούς δημόσιων εγγράφων και υπολογιστών .

    Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή Pdf

Αυτοκόλλητα:

 Τρικάκια: