’Η ψήφος είναι δύναμη’’. Με αυτή τη φράση μας μεγαλώνουν και μας εκπαιδεύουν. Εισαγόμαστε στην κοινωνική ζωή έχοντας κατά νου, ως αντικειμενικές αλήθειες, πως έχουμε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Και εξοικειωνόμαστε από νωρίς με τις διάφορες εκλογικές διαδικασίες, ώστε αυτές να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι μας. Κουβαλάμε και αφομοιώνουμε ένα σωρό κοινωνικούς ρόλους και ταυτότητες, που επιδεικνύουν τρόπους σκέψης, συμπεριφοράς και, εν γένει, ύπαρξης. Παρουσιάζοντας το δημοκρατικό πολίτευμα και τις διαδικασίες του αυτές ως τη μόνη δυνατότητα επιλογής που διαθέτουμε. Μαθαίνουμε πως έστω και η χειρότερη μορφή δημοκρατίας είναι καλύτερη και δικαιότερη από την απουσία της. Από τις εκλογές για το δεκαπενταμελές μέχρι και το ‘’η πλειοψηφία κερδίζει’’ στα παιδικά παιχνίδια, προσπαθεί συνεχώς να διαχυθεί η αξία της ανάθεσης των επιλογών της ζωής μας σε άλλους. Έτσι, οι εκλογές μας παρουσιάζονται ως το ύψιστο δικαίωμα μας.
Κάθε σύστημα μέσα στο οπλοστάσιο που διαθέτει για την εδραίωση και διατήρηση του, έχει και συγκεκριμένους μηχανισμούς αυτορρύθμισης. Χρειάζεται περιορισμένης έκτασης εντάσεις και διαφωνίες, οι οποίες εκφραζόμενες είναι δυνατές να αποφορτίσουν και να αποκλιμακώσουν οποιαδήποτε απόπειρα ολικής ανατροπής ή αμφισβήτησης του υπάρχοντος.
Ένας τέτοιος μηχανισμός αυτορρύθμισης είναι και οι εκλογές. Αυτό που επί της ουσίας συμβαίνει είναι πως ο ίδιος ο θεσμός επιτυγχάνει να εσωκλείσει μέσα στις διαδικασίες του και το εκάστοτε ποσοστό διαφωνίας μαζί του – όπως στην περίπτωση των ψήφων διαμαρτυρίας ή των άκυρων. Η αμφισβήτηση, η αντίδραση, η διαφωνία μένουν στη σφαίρα της απλής έκφρασης προκατασκευασμένης άποψης και δεν μετουσιώνονται σε δράση, έμπρακτη αντίσταση και ανυπακοή.
Οι εκλογές στηρίζουν την ύπαρξη τους στο ότι ο άνθρωπος που ζει μέσα σε μια κοινωνία πρέπει να έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στα ‘’κοινά’’. Η συμμετοχή, όμως, αυτή δεν είναι τίποτα πέρα από πλασματική, καθώς αντί να εμπλέκεσαι εσύ προσωπικά και να επικοινωνείς και να διαμορφώνεις ό,τι σε απασχολεί, επιφορτίζεις άλλους να ρυθμίσουν μόνιμα τη ζωή σου, όπως γουστάρουν. Με την ψήφο σου, ουσιαστικά επικυρώνεις την αποχή σου από τα ‘’κοινά’’, θεμελιώνοντας έτσι την ύπαρξη της εξουσίας μέσα στο κεφάλι σου. Σαν να μην φτάνει αυτό, προσπαθούν επιπλέον να σε πείσουν ότι έχεις τη δυνατότητα να τιμωρήσεις τα ‘’λάθη’’ και τις ‘’παραλείψεις’’ της δημοκρατίας με το να ψηφίσεις κάπως διαφορετικά. Η πραγματικότητα είναι, όμως, πως δεν υπάρχει καμία τιμωρία που να μπορεί να δοθεί μέσω της ψήφου, καθώς η ίδια η συμμετοχή στις εκλογές ενισχύει και δυναμώνει τον ίδιο το θεσμό της δημοκρατίας.
Αν, τελικά, υπάρχει κάτι μέσα σε όλα όσα θέλουν να πετύχουν με τις εκλογές είναι το να καλύψουν την ανάγκη σου να κρατάς στα χέρια σου τη ζωή σου – αυτή που μόνος σου εύκολα παρατάς στα πόδια τους. Γι’ αυτό η ψήφος δεν είναι δύναμη, αλλά αδυναμία – αδυναμία στο να σηκώσεις το κεφάλι, να φτύσεις την δημοκρατία τους και να αρχίσεις να κουμαντάρεις την ζωή σου.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επίκαιρο αυτή τη στιγμή από το να εστιάσουμε σε ένα ολομέτωπο αγώνα ενάντια στο δημοκρατικό οικοδόμημα. Για να μπορέσουμε, όμως, να ριχθούμε σε έναν τέτοιο αγώνα, πρέπει πρώτα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται γύρω από την επιβολή του συγκεκριμένου συστήματος κοινωνικής οργάνωσης. Μέσα στο πέρασμα της ιστορίας έχουν υπάρξει διαφορετικές εκδοχές του θεσμού της δημοκρατίας, ενώ άλλες τόσες προτείνονται ως εναλλακτικές και βελτιωμένες πτυχές του.
Αυτές οι μορφές της δημοκρατίας – από τον κοινοβουλευτισμό και τη διάρθρωση της γύρω από έναν κεντρικό κρατικό πόλο, μέχρι και την υλοποίηση της εντός πιο ‘’άμεσων διαδικασιών’’ – αποτελούν τις διάφορες όψεις του ίδιου νομίσματος καταπίεσης, εκμετάλλευσης και επιβολής. Και αυτό γιατί, για χάρη της ευρυθμίας και της λειτουργικότητας, οι ανθρώπινες σχέσεις μέσα στις δημοκρατικές διαδικασίες μεταφράζονται σε μια σταθερή επιβολή της μιας κοινωνικής ομάδας στην άλλη, οδηγώντας αργά ή γρήγορα
σε μια αναπόφευκτη καταπίεση των ατομικών ή συλλογικών ‘’θέλω’’ για χάρη ενός μαζικού ή πλειοψηφικού ‘’πρέπει’’ – κάτι που δεν μπορεί να καλυφθεί κάτω από οποιαδήποτε απόπειρα εξωραϊσμού του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στην πρακτική εφαρμογή του στον ελλαδικό χώρο, ο κοινοβουλευτικός κρατικός παράδεισος γνώρισε την ακμή του παράλληλα με μια διαρκή προσπάθεια των υπηκόων να ανελιχθούν στην κοινωνική σκάλα, ακολουθώντας το καρότο των πακέτων οικονομικής στήριξης, των εξοχικών και των ακριβών αυτοκινήτων, της διασκέδασης σε club και bar, το οποίο προπορευόταν σταθερά του μαστιγίου της οχτάωρης μισθωτής σκλαβιάς, του διαρκώς επεκτεινόμενου – τότε – εγκλωβισμού στα διαμερίσματα των μητροπόλεων και των συμπλεγμάτων εργατικών κατοικιών, της δια βίου εκπαίδευσης κ.ο.κ. Και όλα αυτά με την υποχρέωση της καταβολής του φόρου του ανταγωνισμού, του κοινωνικού κανιβαλισμού – ευγενούς πάντα, και της υποταγής. Και όλα αυτά, ενώ το σύστημα έβρισκε την κινητήριο δύναμη του στην, απαιτούμενη για την οικονομική ανάπτυξη, εξαθλίωση των κατώτερων στην ιεραρχία κοινωνικών ομάδων – όπως οι μετανάστες.
Εν συνεχεία, και αφού σε μεγάλο βαθμό η απόπειρα ανέλιξης απέφερε καρπούς, η απόσταση από το πολυπόθητο καρότο αναμενόμενα έφθινε μέχρι που εξαλείφθηκε. Και απέμεινε ένα μαστίγιο να μας υποδέχεται στο νέο πιο ολοκληρωτικό προσωπείο της δημοκρατίας που ήρθε να πάρει πίσω όλη την ‘’προσφορά’’ του στο κοινωνικό σώμα, με στόχο να την ξαναθέσει σε μια διαδικασία που θα τοποθετήσει την κοινωνική ζωή σε έναν ατέρμονο βρόγχο, ο οποίος περιλαμβάνει διαρκώς εναλλασσόμενα ανώτατα και κατώτατα σημεία οικονομικής καμπής – πότε συγκαλυμμένης και πότε όχι εξαθλίωσης.
Πιο απλά. Ένα ‘’καλύτερο δημοκρατικό αύριο’’ δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από το πιο εύρυθμο δημοκρατικό χθες. Με το περιεχόμενο ενός τέτοιου συστήματος να παραμένει αναλλοίωτο και την πορεία του να είναι προδιαγεγραμμένη.
Σε μια κοινωνία που μας μαθαίνουν να ζούμε υποταγμένοι αναθέτοντας τη ζωή μας σε άλλους. Σε μια δημοκρατία που τελικά δεν είναι η καλύτερη ή η τελευταία μας επιλογή. Μπορούμε να δημιουργήσουμε εμείς την επιλογή να απέχουμε από τις επερχόμενες εκλογές και όχι μόνο. Να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε τα θέλω μας και να οργανωθούμε σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιτεθούμε σε όποιον μας καταστρέφει τη ζωή, σε κάθε τι που μας θέλει υποταγμένους, άβουλους και αδύναμους. Να οπλιστούμε και να αγωνιστούμε αδιαμεσολάβητα, χωρίς ιεραρχίες και ανάθεση. Για να δώσουμε τέλος μια και καλή στα εκλογικά τους πανηγύρια.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΕΠΙΘΕΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ