“Εκείνοι που ζουν είναι εκείνοι που αγωνίζονται, εκείνοι των οποίων η ψυχή και το μυαλό διακατέχεται από ένα σταθερό σχεδιασμό.
Εκείνοι για τους οποίους η απότομη ανάβαση συμβολίζει ένα μεγάλο πεπρωμένο. Εκείνοι που περπατούν σκεπτικοί, απορροφημένοι από έναν υπέροχο σκοπό.”
Την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης, εκδικάζεται η αίτηση διακοπής ποινής του αναρχικού Μπάμπη Τσιλιανίδη, σχετικά με μια ληστεία στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.
Ο σύντροφος, όντας ήδη προφυλακισμένος από τον Ιανουάριο του ’11 (για κατηγορίες που πια δεν τον βαραίνουν) “λαμβάνει” και μια τρίτη-έξτρα προφυλάκιση, αυτή τη φορά με μοναδικό στοιχείο ένα μαντήλι, πάνω στο οποίο κατά τα λεγόμενα των μπάτσων βρέθηκε γενετικό υλικό που ταυτίζεται με του Μπάμπη.
Καθ όλη τη διάρκεια της φυλάκισής του, αρνείται οποιαδήποτε συνεργασία με τις αρχές, δεν δίνει αποτυπώματα και DNA, δεν απολογείται στους ανακριτές και αρνείται να παραστεί στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Στη δίκη, στις 22 Ιανουαρίου του 2013, ο εισαγγελέας προτείνει 10 χρόνια και 4 μήνες κάθειρξη.
Να μην συνηθίσουμε στον φόβo
Καταλαβαίνουμε πως σήμερα το DNA, πέρα από ένα κεφάλαιο στα βιβλία της βιολογίας μπορεί να αποτελέσει και επαρκές στοιχείο για να στηθεί μια καταδικαστική απόφαση, βασιζόμενο στην υποτιθέμενη επιστημονική αυθεντία. Και πέρα από την επιβεβαίωση πως κράτος, τεχνολογία και επιστήμη δίνουν για μια ακόμη φορά τα χέρια, το DNA αποτελεί μια επιπλέον προσθήκη, ανάμεσα σε θερμικές κάμερες και κάμερες παρακολούθησης, συναγερμούς, βάσεις δεδομένων, τράπεζες αποτυπωμάτων, περιπολίες μπάτσων και σεκιούριτι. Αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο στο οπλοστάσιο των εξουσιαστών, κομμάτι της συνολικότερης στρατηγικής αναβάθμισης της καταστολής και έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα του καθεστώτος επιτήρησης και ελέγχου.
Η εισαγωγή νέων κατασταλτικών μεθόδων στα πλαίσια του τεχνολογικού εκσυχρονισμού του κράτους δεν θα μπορούσε παρά να εφαρμοστεί, στην αρχή, πειραματικά. Έτσι βλέπουμε νέες πρακτικές να δοκιμάζονται σε πιο ριζοσπαστικά κομμάτια και έπειτα να επεκτείνονται σε ευρύτερες αγωνιζόμενες κοινότητες. Πρόσφατα παραδείγματα (έπειτα από την καταδίκη του συντρόφου) αυτά της επιβαλλόμενης λήψης γενετικού υλικού από αγωνιζόμενους κατοίκους στην Χαλκιδική και της φυλάκισης κάποιων εξ αυτών, αλλά και της επιστράτευσης των ΕΚΑΜ όχι μόνο για την μεταφορά συντρόφων κατηγορούμενων για ένοπλη δράση, αλλά και για την καταστολή σε πορείες, καταλήψεις και απεργίες.
Με αυτόν τον τρόπο, η κυριαρχία αφενός επιχειρεί να κόψει κίνηση και αφετέρου να παραδειγματίσει τους εσωτερικούς εχθρούς της. Και αν στοχεύει μια φορά στο να εγκαθιδρύσει τον φόβο μέσα μας, στοχεύει εκατό φορές στο να συνηθίσει το μάτι μας, στο να προσαρμοστούμε σε μια πόλη-φυλακή.
Στους μπάτσους δε μιλάμε, δε δίνουμε αποτυπώματα και DNA
Σε μια τέτοια συνθήκη, όπου ο έλεγχος και η επιβολή των σύγχρονων μεθόδων καταστολής εφαρμόζονται σε ένα ευρύ φάσμα της καθημερινής μας ζωής, γίνεται όλο και πιο επιτακτική η δημιουργία και εξάπλωση κοινοτήτων αγώνα, όπου μέσα από σχέσεις αλληλεγγύης θα προάγουν την κοινή μας επιλογή για επανάσταση και για ελευθερία.
Έτσι μέσα από τη σύνδεση πολύμορφων τρόπων δράσης και σκέψης, χτίζοντας δομές που θα λειτουργούν συνθετικά η μία με την άλλη θα μπορέσουμε, όχι μόνο να σταθούμε συλλογικά απέναντι στις κατασταλτικές κινήσεις, αλλά κυρίως να δημιουργήσουμε και τις δικές μας στιγμές επίθεσης.
Το γεγονός ότι μέσα στον αγώνα αναδύεται μια πληθώρα μέσων, δράσεων, μορφών έκφρασής του, όπως και διαφορετικά σκεπτικά δε μπορεί να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα ή να λειτουργεί αντιθετικά σε σχέση με την κοινή στάση που πρέπει να έχουμε απέναντι στον εχθρό. Κι αυτό γιατί η μη συνεργασία μαζί του εντάσσεται σε μια γενικότερη αντίληψη σχετικά με την ίδια τη θέση μας στον πόλεμο που διεξάγεται.
Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο αλλά και αναγκαίο να προτάξουμε την άρνηση λήψης dna, την άρνηση λήψης αποτυπωμάτων, την άρνηση της επέλασης της καταστολής πάνω στις σκέψεις και στα σώματά μας. Ξεκάθαρο και αναγκαίο να εφαρμόσουμε τις αρνήσεις αυτές, στην πράξη και κάτω από κάθε συνθήκη προκειμένου να προφυλάξουμε όχι μόνο την ατομική ελευθερία μας, αλλά και να αφήσουμε μια συλλογική παρακαταθήκη στους ανθρώπους που θα βρεθούν στην ίδια θέση με εμάς, στο άμεσο αλλά και στο μακρινό μέλλον.
Κανένας νόμος δεν μπορεί να ορίσει τη δράση μας
Η επιλογή της άρνησης λήψης γενετικού υλικού σε ατομικό επίπεδο είναι μια συνειδητή θέση μάχης στον πόλεμο στον οποίο μετέχουμε. Και έχει σημασία αυτές οι αρνήσεις να πραγματώνονται μέσα από κοινούς αγώνες. Να παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Η επιλογή της άρνησης της επιβολής και του πειραματισμού του κράτους στους εαυτούς μας, έρχεται να επισφραγίσει την άρνηση της αναπαραγωγής νομικών-δικαστικών διπόλων περί αθωότητας και ενοχής, έρχεται να γκρεμίσει τους νοηματικούς διαχωρισμούς που κατασκευάζει ο εχθρός για να τεμαχίζει και να αφομοιώνει τη δράση μας.
Νόημα έχει να μπορούμε τόσο να αποκρυπτογραφήσουμε το δίπολο αυτό που έχει θέσει η κυριαρχία, όσο και να σταματήσουμε να το αναπαράγουμε στις κοινότητες του αγώνα μας. Η μη συνεργασία με μπάτσους και δικαστές αναδεικνύει εξίσου την αίολη ισχύ της αστικής νομιμότητας. Κι όλα αυτά ειδωμένα από μια πάγια αξιακή θέση, που λέει ότι δεν δίνουμε πληροφορίες στους μπάτσους, που δεν αποδέχεται την παντοδυναμία του κράτους, που δεν περιμένει κανένα δικαστή να χαρακτηρίσει τη δράση και την ύπαρξή μας ως ένοχη ή αθώα
“Άλλωστε για τους εχθρούς μας θα είμαστε πάντοτε ένοχοι για την προσπάθειά μας να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας να ζήσουμε ελεύθεροι, να ορίσουμε τις ζωές μας μόνοι μας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, σε αρμονία με την φύση, μακριά από δίκτυα εξουσίας, ελέγχου και διαμεσολάβησης, από σχέσεις που αναπαράγουν ιεραρχίες, καταπίεση και εκμετάλλευση, από την εξάρτηση από “ειδικούς” μία προσπάθεια, ένας αγώνας που περνά πάνω από την καταστροφή τόσο του καπιταλισμού, όσο και κάθε μορφής διαχείρισης του εξουσιαστικού πολιτισμού”.
Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν 10 χρόνια και 4 μήνες φυλακής.
Η απόφαση αυτή αποτέλεσε και την πρώτη καταδίκη σε βάρος αιχμάλωτου αναρχικού, με βάση το DNA.
Η απόφαση αυτή δε βαραίνει μόνο τον ίδιο τον Μπάμπη, αλλά έρχεται να ανοίξει έναν ακόμη δρόμο σε μπάτσους και δικαστές για να κρατά δέσμιους ή να διώκει αγωνιστές.
Η απόφαση αυτή βαραίνει όλους όσους έχουν επιλέξει το δρόμο του αγώνα, υπενθυμίζοντάς μας ότι οφείλουμε να μη δώσουμε ούτε μια σπιθαμή από το χώρο μας, ούτε μία σταγόνα από το σάλιο μας.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ
ΝΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙA
ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩN
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ
ΤΕΤΑΡΤΗ 18/9 9:00πμ
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
“Εκείνοι που ζουν είναι εκείνοι που αγωνίζονται, εκείνοι των οποίων η ψυχή και το μυαλό διακατέχεται από ένα σταθερό σχεδιασμό. Εκείνοι για τους οποίους η απότομη ανάβαση συμβολίζει ένα μεγάλο πεπρωμένο. Εκείνοι που περπατούν σκεπτικοί, απορροφημένοι από έναν υπέροχο σκοπό.”