Με αφορμή την πορεία στον Εύοσμο στις 6/4
Μια αυταπάτη πλανάται μέσα στις σκέψεις μας, η αυταπάτη ότι για τις παρούσες δυσχερείς συνθήκες διαβίωσης ευθύνεται το τρέχον πολιτικό σκηνικό και η τρέχουσα οικονομική κρίση. Κατ’ ουσίαν, όμως, η οικονομική κρίση είναι ένα ακόμη εργαλείο του συστήματος το οποίο χρησιμοποιεί προκειμένου να αναδιοργανωθεί μπροστά σε μία ενδεχόμενη κατάρρευσή του, εξαθλιώνοντας έτσι και ασκώντας μια περαιτέρω επιβολή στις ζωές μας.
Σ’ αυτήν τη συγκυρία, το κράτος, μπροστά στο ενδεχόμενο μιας οργανωμένης άρνησής του, προετοιμάζεται και οχυρώνεται, αφ’ ενός σε υλικοτεχνικό επίπεδο (ΕΚΑΜ σε πορείες, καταλήψεις και απεργίες, στρατιωτικές ασκήσεις διαχείρισης πλήθους και εμφύλιας σύρραξης) , αφ’ ετέρου έρχεται να αποπροσανατολίσει την κοινωνική ένταση, στρέφοντάς τη σε μειονοτικά σύνολα (μετανάστες, ομοφυλόφιλους, οροθετικές). Όσο, λοιπόν, η κυριαρχία φροντίζει μέσω του «Διαίρει και βασίλευε» να χωρίζει την κοινωνία σε σύνολα και υποσύνολα, άλλο τόσο επιδιώκει να τα συσπειρώνει κάτω από το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας. Η γλώσσα της δημοκρατίας, που επικαλείται ένα απροσδιόριστο εθνικό συμφέρον που θέλει καταπιεστές και καταπιεζόμενους να συνυπάρχουν ειρηνικά, η καλλιέργεια ενός εθνικού αισθήματος μέσω θεσμών (οικογένεια, θρησκεία, σχολείο, στρατός) και νοοτροπιών επιχειρεί να συντηρητικοποιήσει περεταίρω την κοινωνία. Μία γλώσσα που πρώτα απ’ όλα αναπαράγουν τα ΜΜΕ και έρχεται σε δεύτερο χρόνο να την υιοθετήσει μερίδα του κοινωνικού σώματος: οι μετανάστες και οι οροθετικές ερμηνεύονται ως «υγειονομική βόμβα», οι απεργοί παρουσιάζονται ως «η τροχοπέδη της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας», οι καταληψίες μαθητές-φοιτητές ως υποκινούμενοι, οι αναρχικοί και όσοι αγωνίζονται ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό ως όλα τα παραπάνω.
Μια συμπυκνωμένη εκδοχή των συντηρητικών και φοβικών ενστίκτων, σχέσεων και συμπεριφορών αποτελούν τα ακροδεξιά σχήματα, και στην περίπτωση της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας η Χρυσή Αυγή. Ας μη μας κάνει εντύπωση, λοιπόν, ότι παρά την πομπώδη αντισυστημική ρητορεία τους, συνυπάρχουν με τα άλλα κόμματα στη βουλή, το ότι είναι οι νούμερο 1 ρουφιάνοι των μπάτσων, συναντιούνται συχνά-πυκνά με έλληνες εφοπλιστές και βιομήχανους, όπου επαναλαμβάνουν την πάγια θέση τους: εργάτες και αφεντικά πρέπει να συνάπτουν ανακωχή για να πάει μπροστά η χώρα τους (με το πρόσφατο παράδειγμα της στήριξης τους στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, η οποία θα καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον της περιοχής).
Εμείς δεν τσιμπάμε όμως από τα εθνικά παραληρήματα. Αρνούμαστε τα σύνορα και τους εθνικούς διαχωρισμούς των ανθρώπων και αναγνωρίζουμε ως μόνο σύνορο αυτό που χωρίζει κράτος και καπιταλισμό από τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την ελευθερία. Αναγνωρίζοντας τον αντιφασισμό ως μία πτυχή του αντικρατικού αγώνα, αρνούμαστε να κάνουμε επικλήσεις σε μία νομιμότητα, η οποία σα πλαστελίνη αλλάζει μορφή και σχήμα ανάλογα τις ορέξεις των αφεντικών. Δε μας αρκούν μοιρολατρικά κλαψουρίσματα και δημοκρατικές καταγγελίες για την ύπαρξη των φασιστών. Το μόνο που μας φαντάζει αρκετό είναι η χωρίς αρχηγούς και χωρίς διαμεσολάβηση οργάνωση των αγώνων και των ζωών μας. Το μόνο που μας φαντάζει αρκετό είναι η αναρχική επαναστατική δράση που θα ισοπεδώσει τόσο τα φασιστικά ξεράσματα όσο και την ολοκληρωτική εξουσιαστική μηχανή που έχει μολύνει τις σχέσεις και τις σκέψεις μας.
Είναι στο χέρι μας, λοιπόν, να αντιστρέψουμε τους όρους και να καταστρέψουμε τους ρόλους του παιχνιδιού, να αρνηθούμε τη θυματοποίηση και το φόβο, και μαζί, ανεξαρτήτως φύλου και φυλής να οργανώσουμε συλλογικούς ακηδεμόνευτους αγώνες, για τη χειραφέτηση του ανθρώπου και την απελευθέρωση της φύσης
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΥΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΦΑΣΙΣΤΕΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ