Με αφορμή την εργατική δολοφνία του Γ. Σταμέλου (μία ανάμεσα στις αμέτρητες δολοφονίες εργατών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς) πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε ΟΑΕΔ της Θεσσαλονίκης (Δωδεκανήσου, Σιδηροδρομικός σταθμός, Λαγκαδά, Χαριλάου, Καλαμαριά) όπου μοιράστηκαν κείμενα και γράφτηκαν συνθήματα.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
Στις 18/01/16, πέθανε ο 35 χρόνος «κοινωφελώς» εργαζόμενος Γιώργος Σταμέλος, ο οποίος είχε τραυματιστεί σοβαρά στις 5/10/15, στην προσπάθεια του να επιβιβαστεί σε απορριμματοφόρο. Ο Γ. Σταμέλος είχε τοποθετηθεί στην συγκεκριμένη δουλειά ως γενικών καθηκόντων, χωρίς σύμβαση οδοκαθαριστή, δηλαδή χωρίς βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα , χωρίς μέσα ατομικής προστασίας και την απαραίτητη ειδική εκπαίδευση.
Από τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τα ασταμάτητα 15 ώρα της βιομηχανικής επανάστασης, φτάσαμε στα σημερινά εργασιακά καθεστώτα με τα ελαστικά και απελευθερωμένα ωράρια, τις “λευκές νύχτες”, την Κυριακάτικη εργασία και τα προγράμματα voucher και κοινωφελούς εργασίας που ανέκαθεν σήμαιναν την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων προς όφελος των αφεντικών. Μια εντατικοποίηση που, σε συνδυασμό με την έλλειψη μέτρων ασφάλειας και επαρκούς εκπαίδευσης των εργαζομένων, έχει οδηγήσει ουκ ολίγες φορές σε τραυματισμούς και θανάτους, αποδεικνύοντας ότι τα αφεντικά, μπροστά στην ελαχιστοποίηση των εξόδων τους και την αύξηση των κερδών τους, δε λογαριάζουν ούτε καν ανθρώπινες ζωές.
Όσον αφορά τα προγράμματα voucher και κοινωφελούς εργασίας, είναι μια νέα εργασιακή συνθήκη που έχει την αφετηρία της στην δεκαετία του 90 σε διάφορες χώρες τις Ε.Ε. Στον ελλαδικό χώρο, τα προγράμματα αυτά χορηγούνται από τον ΟΑΕΔ με επιδότηση ΕΣΠΑ και είναι ολιγόμηνη απασχόληση ανέργων είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, με διάφορα κριτήρια όπως ηλικία, φύλο, πτυχία κ.α. Σε αυτά τα προγράμματα οι εργαζόμενοι δεν θεωρούνται εργαζόμενοι αλλά «ωφελούμενοι /καταρτιζόμενοι».
Έτσι δουλεύουν για ψίχουλα και αμισθοί για τ’ αφεντικά, χωρίς οποιαδήποτε «δικαιώματα» (άδειες, επιδόματα, νόμιμη δυνατότητα συνδικαλισμού κ.ά.), εξαναγκαζόμενοι σε οποιαδήποτε μορφή εργασίας (μη δυνατότητα άρνησης θέσης) και καλύπτοντας θέσεις απολυμένων εργαζομένων. Συνεπώς αποτελούν το ιδανικό εργατικό δυναμικό για τα αφεντικά που θα βρίσκεται πάντα σε κατάσταση εξάρτησης. Η συνθήκη αυτή, παρόλο που διατυμπανίζεται από τους εξουσιαστές ως μοντέλο επίλυσης της ανεργίας συνιστά, ουσιαστικά, την τέλεια παραγωγική αξιοποίησή της από το κεφάλαιο.
Δεν αρκεί όμως, η επιμονή μας στις αβάσταχτες εργασιακές στιγμές του σήμερα, για να μιλήσουμε για την υποτίμηση των ζωών μας και την εξίσωσή μας με παραγωγικές μηχανές. Από την αρχή του πολιτισμού των ανισοτήτων, το στέριωμα της ιδιοκτησίας ως διάχυτο πόθο και την εδραίωση του καπιταλισμού ως κυρίαρχου οικονομικού συστήματος μέχρι και σήμερα, ζώα, φύση και άνθρωποι, αποτελούν υλικά προς εκμετάλλευση για τη συσσώρευση κέρδους στο όνομα της εκάστοτε “κοινωνικής ή/και οικονομικής ανάπτυξης. Μια υποτιθέμενη ανάπτυξη που συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά της ιεραρχίας, της εξειδίκευσης, του ετεροκαθορίσμου των αναγκών και των ζωών μας κάτω από ένα διάχυτο πέπλο εξουσίας και παράλληλα επιφέρει στα αφεντικά περισσότερο κέρδος. Φτάνοντας στη σημερινή μεταβιομηχανική και τεχνοκρατική κοινωνία, βλέπουμε την μισθωτή εργασία ως διακινητή του δίπολου παραγωγής-κατανάλωσης που έρχεται να αποτελέσει πέρα από κινητήρια δύναμη για τον καπιταλισμό, μια από τις πιο δεσμευτικές πτυχές της σκλάβας καθημερινότητας. Είτε την ανάγουμε σε αναγκαίο κακό είτε την συνηθίσουμε όπως θέλουν να μας την πλασάρουν ως χαρά, προνόμιο για τις μέρες μας, δημιουργία, τίτλο τιμής, εισιτήριο για μια καλή θέση στην κοινωνική πυραμίδα συμπεραίνουμε πως όσο καθοιστική παρουσιάζεται για την ζωή μας η εργασία, άλλο τόσο και περισσότερο καθοριστικό ρόλο επιτελεί για τον ίδιο τον καπιταλισμό και τη διαιώνισή του.
Οι αγώνες στους χώρους εργασίας, έχοντας ως προοπτική το ολικό ξεπέρασμα της συνθήκης της εργασίας, αποτελούν πεδίο εξέλιξης της αντίστασης ενάντια στην κυριαρχία. Αποτελώντας παράλληλα και ένα πεδίο ευρύτερης δραστηριοποίησης, όπου δρώντας αυτοοργανωνόμενα, αδιαμεσολάβητα και αντιεραρχικά με απεργίες/σαμποτάζ και με κάθε μέσο αγώνα, οφείλουν να στοχεύουν στην σύνδεση των διαφόρων κοινοτήτων αγώνα και στην διεύρυνση των προταγμάτων και του ίδιου του αγώνα, με στόχο την ατομική και συλλογική ελευθερία.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΕΛΛΟΝ ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
