Το τελευταίο διάστημα, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής και της ασφάλειας εισβάλλουν σε σπίτια αγωνιστών και του ευρύτερου φιλικού τους περιβάλλοντος, βασιζόμενοι στο προσχηματικό κόλπο περί “ανώνυμης καταγγελίας” για όπλα και εκρηκτικά, όπως επίσης και στην -για τους τηλεοπτικούς δέκτες- ένταξή της στα πλαίσια της έρευνας για την εντοπισμό του Χριστόδουλου Ξηρού. Κάτι το οποίο πάει να γίνει άλλο ένα συνηθισμένο φαινόμενο, αφού τον τελευταίο μήνα έχουν πραγματοποιηθεί 60 έρευνες σε σπίτια, με την ΕΛ.ΑΣ. να δίνει ρεσιτάλ. Κουκουλοφόροι καταλαμβάνουν τους χώρους μας, περιφέρονται στις γειτονιές μας και προσαγάγουν συντρόφους μας, φέρνοντας σε πέρας την πολυπαιγμένη αντιτρομοκρατική “υπερ-επιχείρηση”…

Την κίνηση αυτή δεν μπορούμε να τη δούμε ως μια ξεκομμένη πράξη που αφορά μόνο άτομα του αναρχικού χώρου. Ανάλογες κινήσεις είδαμε να έχουν δοκιμαστεί ένα χρόνο πριν επίσης σε μεγάλη κλίμακα, με έρευνες σε σπίτια κατοίκων της Χαλκιδικής, που αγωνίζονται ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, με στόχο και πάλι να αφοπλίσει τα κοινωνικά αντανακλαστικά και να ανακόψει την κινηματική δράση.

Η συγκεκριμένη πρακτική μπορεί να ειδωθεί μόνο ως μια επίδειξη δύναμης της εξουσίας με σκοπό τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση όλων όσων αντιστέκονται. Όσων στρέφονται ενάντια σε αυτήν και δεν επιλέγουν να στέκονται αμέτοχοι μέσα στο καθεστώς υποδούλωσης που θέλει να μας επιβάλλει. Μία πρακτική που στέκεται δίπλα στις υπόλοιπες κατασταλτικές κινήσεις του κράτους: φυλακές υψίστης ασφαλείας για επαναστάτες, κόψιμο αδειών και αυστηροποίηση νομικών συνεπειών για τους αγωνιστές, χημικός πόλεμος σε διαδηλώσεις, πογκρόμ εναντίον μεταναστών, εκκενώσεις καταλήψεων, κλπ.

Αυτή η “θεαματική” κατασταλτική επιχείρηση είναι μια επίθεση – αυτή τη φορά απέναντι στους αναρχικούς – που στοχεύει παραδειγματικά σε όσους αντιστέκονται στο κράτος και τους μηχανισμούς του αλλά και προειδοποιητικά προς κάθε άνθρωπο που έχει την πρόθεση να εναντιωθεί στις επιταγές του.

Σε καιρούς που η καθημερινότητά μας στραγγαλίζεται μέσα από επαναλαμβανόμενα ωράρια σε χώρους εργασίας, σχολεία και πανεπιστήμια και στοιβάζεται σε λεωφορεία, ουρές υπηρεσιών και σούπερ-μάρκετ και υποτάσσεται στα “θέλω” των κυρίαρχων, δεν μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια.

Σε καιρούς που η καθημερινότητα μας καταναλώνει φόβο από τα δελτία των 8, τρέφεται με διαφημίσεις και ψυχοφάρμακα, κοινωνικοποιείται μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο ίντερνετ και περιορίζεται μέσα σε τσιμεντένια κλουβιά, το να θεωρείς τον εαυτό σου ελεύθερο είναι ανησυχητικό. Όπως ανησυχητικό είναι το να συνηθίζουμε τις αλυσίδες που μας φοράνε και να μένουμε παθητικοί καταπίνοντας αμάσητες τις αντιλήψεις περί κοινωνικής καθαρότητας, που μας πλασάρουν.

Στους δικούς μας καιρούς, που το πρόσωπο της δημοκρατίας είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ, γίνεται ξεκάθαρη και η αναγκαιότητα του αγώνα εναντίον της. Η αναγκαιότητα του να πράξουμε και να οργανωθούμε μακριά από διαμεσολαβήσεις και ιεραρχίες, να σχηματίσουμε δομές αντίστασης, κοινότητες αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο, σε κάθε φυλακή. Να μην αφήσουμε μπάτσους, φασίστες, δημοσιογράφους, ρουφιάνους και κάθε λογής λακέδες να κάνουν τη δουλειά τους ήσυχοι.

Να τους ανταποδώσουμε  με κάθε τρόπο, τη βία που ασκούν καθημερινά πάνω στις ζωές μας.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΡΩΕΙ, ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΕΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΝΑΡΧΙΑ