Η επιβολή της κοινωνικής κανονικότητας στην καθημερινότητα των φυλακών

 Αυτό το γράμμα έρχεται σαν συνέχεια μιας πρώτης προσπάθειας για επικοινωνία την περασμένη Άνοιξη.

Όπως είχαμε ξαναγράψει στο προηγούμενο γράμμα, η καθημερινότητα μέσα στις ελληνικές φυλακές γίνεται όλο και πιο εξοντωτική. Σε μια συνθήκη εκτός των φυλακών οπού ο κόσμος νιώθει να εγκλωβίζεται και να περιορίζεται όλο και περισσότερο, είναι επόμενο στις φυλακές, ως η ίδια η κοινωνία στην συμπυκνωμένη της μορφή, αυτό να βιώνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

 Νόμοι και κανονικότητα

Η σύγχρονη Ελλάδα, δεν θα μπορούσε να μην είναι συνεπής προς την ομαλή εξέλιξη που πρέπει να έχει, ως κομμάτι του παγκόσμιου καπιταλισμού. Του συστήματος αυτού δηλαδή, που θέλει όλους όσους ζουν στο εσωτερικό του να αποδέχονται πλήρως τους όρους διαβίωσης που θέτει. Οι όροι αυτοί, είναι ουσιαστικά οι νόμοι που καθορίζουν “τι πρέπει” και “τι δεν πρέπει” να κάνει κάποιος. Όταν κάποιος δεν τους αποδέχεται, το κράτος και η εξουσία θα προσπαθήσουν να τον επαναφέρουν στον “σωστό δρόμο”. Κι όταν κάποιος δεν πρόκειται να τον ακολουθήσει θα επιχειρήσουν την εξόντωση του.

Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι μέσα από τους οποίους η κυριαρχία θα προσπαθήσει να φτιάξει για κάποιον μια εναλλακτική “κανονική ζωή”: Το γήπεδο, τα ναρκωτικά, οι κομματικές παρατάξεις κ. α.. Υπάρχουν όμως και πολλοί που μέσα από τις επιλογές τους διαταράσσουν την “κανονική ζωή” της κυριαρχίας. Αυτοί θα έρθουν αντιμέτωποι με την άλλη πτυχή των νόμων που είναι η τιμωρία. Τι δηλαδή έχει να αντιμετωπίσει κάποιος που δεν συμμορφώνεται με αυτά που “πρέπει” ή “δεν πρέπει” να κάνει.

Η φυλακή είναι καλή μόνο για αυτούς που τη χτίζουν

Η φυλακή είναι ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος τιμωρίας και το σωφρονιστικό σύστημα είναι μια τελευταία προσπάθεια της εξουσίας να επαναφέρει κάποιον στην οδό της νομιμότητας. Και αφού, στην περίπτωση της φυλακής το κράτος έχει να κάνει με ανθρώπους που ήδη δεν συμμορφώθηκαν, εφαρμόζει μια σειρά από μεθόδους και στρατηγικές, προκειμένου να καταστείλει και να αποσυμπιέσει κάθε τέτοια πιθανότητα σύγκρουσης των κρατουμένων με την φυλακή και τους υπηρέτες της.

Έτσι, ο κρατούμενος γίνεται κομμάτι ενός συστήματος που αφού τον απομάκρυνε βίαια από τους δικούς του, τον απομονώνει κοινωνικά, του περιορίζει τον χώρο, τον διαχωρίζει από άλλους ανθρώπους λόγω διαφορετικής καταγωγής, χρώματος ή φύλου και πολλές φορές τον στρέφει και εναντίον τους. Του δίνεται όμως η δυνατότητα να διαλέξει ανάμεσα στην πρέζα ή τα ψυχοφάρμακα για να μπορεί κι αυτός να κοιμάται ήρεμος στο κελί του, αλλά και οι διευθυντές, οι αρχιφύλακές και οι υπουργοί ήσυχοι στα σπίτια τους. Του δίνεται η δυνατότητα όταν η υπηρεσία κάνει τα στραβά μάτια να βγάλει κέρδος διακινώντας λαθραία προϊόντα ενώ όταν η ίδια υπηρεσία θέλει να επιδείξει έργο ή και να πάρει πίσω το μονοπώλιο της τον κυνηγάει. Του δίνει την δυνατότητα να βγάλει μια “καλή” φυλακή χωρίς προβλήματα, όταν και ο ίδιος δεν δημιουργεί προβλήματα στους δεσμοφύλακες και στους ρουφιάνους συγκρατούμενους του. Μια “καλή” φυλακή στην οποία μπορεί να μιλάει μέχρι και μια ολόκληρη ώρα με τους δικούς του στο καρτοτηλέφωνο, μέχρι και ένα ολόκληρο βράδυ απ’ το κινητό στo κελί (πάντα με το άγχος μην πιαστεί). Μια “καλή” φυλακή στην οποία μπορεί να οξυγονώνεται για πέντε ώρες την μέρα, στην οποία δεν θα μπει στην απομόνωση. Μια “καλή” φυλακή τέλος, που θα έχει τη δυνατότητα να δουλέψει κάποιος που στην υπόλοιπη ζωή του μπορεί να επέλεξε να μην είναι σκλάβος. Αυτή είναι η “καλή” φυλακή. Αξίζει;

Οι εσωτερικές διαμάχες και τα αυτογκόλ

Είναι γεγονός ότι πολλές φορές για ασήμαντο λόγο, είτε είναι ναρκωτικά, είτε ζητήματα φυλετικά, ξεσπούν διαμάχες στις φυλακές όπως και τον τελευταίο καιρό στον Κορυδαλλό και αλλού, οι οποίες γιγαντώνονται και καταλήγουν σε συγκρούσεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο μόνος που βγαίνει κερδισμένος απ’ αυτές τις διαμάχες δεν

είναι κανείς από τις εμπλεκόμενες ομάδες. Είναι η υπηρεσία. Η υπηρεσία αυτό που θέλει, είναι σίγουρα αυτή η οργή να μην ξεσπάσει εναντίον της, να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο εξέγερσης. Και έχοντας αυτό ως στόχο δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο καταστολής, είτε φανερό (όπως οι έφοδοι των ΕΚΑΜ στα κελιά για ελέγχους) είτε πιο ύπουλο (όπως τα ναρκωτικά, των οποίων η διακίνηση τις περισσότερες φορές βρίσκεται στα χέρια των δεσμοφυλάκων).

Όπως έχει ειπωθεί και από έναν ανώνυμο κρατούμενο από την φυλακή της Σαντέ: «Αλλά υπάρχει κι ένας εμφύλιος πόλεμος όπως συμβαίνει και έξω. Με αποτέλεσμα, κάποιοι να μην διστάζουν να “δώσουν” άλλους κρατούμενους για λίγο χόρτο ή για να αποφύγουν μια μέρα στην απομόνωση. Δεν διστάζουν να συγκρουστούν με άλλους κρατούμενους με κριτήριο το χρώμα του δέρματος, να βοηθήσουν την κατάπνιξη εξεγέρσεων προκειμένου να μην διαταραχθεί η γαλήνη τους και το μικρο-εμπόριο τους, να γίνουν φίλοι με τους φύλακες για να μπορέσουν να γλύψουν λίγα ψίχουλα ακόμα από το πιάτο. Για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχουν πια δύο στρατόπεδα, αλλά τόσα όσα και τα διαφορετικά χρώματα του δέρματος των κρατουμένων και δεν παίζει κανένα ρόλο αν κάποιος είναι ένστολος ή μη. Οι συμμαχίες γίνονται και ξαναγίνονται με βάση φυλετικά κριτήρια παρά με βάση του “ποιος κατέχει τα κλειδιά και ποιός δεν έχει τίποτα”».

Ας στραφεί η οργή απέναντι σ’ αυτούς που ανοιγοκλείνουν κελιά με ανθρώπους κάθε μέρα, σ’ αυτούς που μετά την βάρβαρη δουλειά τους θα πάνε να κοιμηθούν ήσυχοι σπίτι τους, σ’ αυτούς που με κάθε τρόπο είναι κάθε μέρα εκεί να σου υπενθυμίζουν ότι είσαι ένας αριθμός και μια υπόθεση ανάμεσα σε μια στοίβα χαρτούρας.

Ας στραφεί η οργή ενάντια σε αυτούς που μας στερούν την ελευθερία μέσα κι έξω από τις φυλακές.

ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΣΩΝ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ

ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

 21 Οκτωβρίου 2013

Συνέλευση αναρχικών για την σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία φυλακή

Το κείμενο έχει μεταφραστεί στα αγγλικά , γαλλικά, ρώσικα, γεωργιανά, αλβανικά